Ακόμα και η δική μου υπογειτονιά φαίνεται πως επιστρέφει σιγά-σιγά στους γνώριμους γαλήνιους ρυθμούς του πρόσφατου μικρομεσαιωνικού της παρελθόντος, μετά την απομάκρυνση από τους δρόμους και τα πάρκα των νεαρών ταραξιών. Η πειραματική εφαρμογή του προγράμματος πολύ ειδικής εκπαίδευσης των ανηλίκων που εμφανίζουν αποκλίνουσα συμπεριφορά κερδίζει ολοένα και περισσότερους οπαδούς. Πρόθυμοι έως ενθουσιώδεις γονείς και κηδεμόνες, από όλα τα μήκη και τα πλάτη του αβυσσαλέου μας πολιτισμού, σπεύδουν να εντάξουν, για μικρά ή και για μεγαλύτερα διαστήματα, τους υποψήφιους μελλοντικούς εγκληματίες στον προγραμματισμό των πρότυπων σωφρονιστικών κατασκηνώσεων. Εκεί, ακολουθώντας τη θεμελιώδη αρχή πως η πρόληψη κοστίζει λιγότερο από την θεραπεία, ειδικοί δεσμοδιδάσκαλοι έχουν αναλάβει το δύσκολο μα αναγκαίο έργο της κοινωνικής λοβοτομής των ανήσυχων νέων. Ήδη τα αποτελέσματα από τη λειτουργία των δύο πρώτων νεανικών στρατοπέδων, «Σααβέδρα» και «Φίνγκαρ Ο'Φλάχερτι» είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικά.

Ως μόνη λύση για την επαπειλούμενη μεταπολεμική κρίση των αγορών φωτογραφίζουν οι πεφωτισμένοι οικονομικοί αναλυτές του Άγρυπνου Διευθυντηρίου την ανακάλυψη ενός νέου πλανήτη με κάποιο ελάχιστο είδος πολιτισμού, όπου θα υπάρχει μία στοιχειώδη έστω ιδέα των συναλλαγματικών ηθών και των εθίμων του δικού μας ευγενούς συστήματος. Η -μέσω ενός ήπιου εξανδραποδισμού των εξωγήινων ιθαγενών- εξερεύνηση και κατάκτηση του ολοκαίνουριου αυτού κόσμου θα μπορούσε να διευρύνει το αγοραστικό κοινό των προϊόντων μας και να αναζωογονήσει τα αποθέματά μας σε πρώτες ύλες και εργατικό δυναμικό. «Ακόμα και αν δεν υπάρχει μια νέα Αμερική, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να την επινοήσουμε», σημείωσε χαρακτηριστικά ο κύριος Πι, εφημερεύων διαχειριστής της ευημερούσας γειτονιάς μου.

Ο υπερπόντιος θρησκευτικός ηγέτης, σε μία συμβολική κίνηση, αρνήθηκε να παραστεί στην επιμνημόσυνη δέηση για τα θύματα του πολέμου των Εσωτερικών Ινδιών. Το γραφείο τύπου του από την έδρα του στη Νήσο Κον-Σον εξέδωσε ανακοίνωση, με την οποία καταδικάζει απερίφραστα τέτοιου είδους τελετές, χαρακτηρίζοντάς τες αναίτιες αφορμές για την αναμόχλευση παθών και ταπεινών ενστίκτων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον εντοπίζεται στην κατακλείδα του κειμένου, όπου οι φίλοι και οι συγγενείς των νεκρών παραπροσκαλούνται να ξεχάσουν τα προσφιλή τους πρόσωπα και να στρέψουν το ενδιαφέρον τους στη νέα εποχή που ανατέλλει. Εξάλλου, αν παραλείψουμε το αδιαμφισβήτητα θλιβερό γεγονός ενός ολοκαυτώματος, δε μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε τα πολλαπλά οφέλη που αυτό κληροδοτεί στην επιζώσα ανθρωπότητα αλλά και στις επόμενες γενιές: Τόνωση των χειμαζόμενων από την προπολεμική ύφεση αγορών, ανακούφιση από τη δριμεία μάστιγα του υπερπληθυσμού, ανάκαμψη της ηρωικής αλλά και της αντιπολεμικής λογοτεχνίας, νέες ευκαιρίες για τους ανέραστους κηφήνες των μετόπισθεν.

That Summer Feeling

Κατόπιν απόφασης της Τράπεζας Αποικιών, η μετονομασία της έβδομης μέρας από Κυριακή σε Λήθη στο εξής θα ισχύει και για τα υπό προστασία έθνη. Η σε εβδομαδιαία βάση πανηγυρική διαγραφή από την ατομική αλλά και τη συλλογική μνήμη γεγονότων, προσώπων και καταστάσεων κρίνεται πλέον ως επιβεβλημένη, τόσο εξαιτίας της μειωμένης χωρητικότητας των ανθρωπίνων εγκεφάλων, όσο και για λόγους που έχουν να κάνουν με την αρμονική συνεργασία και συνύπαρξη ανθρώπων και λαών που μέχρι χθες βρίσκονταν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Απρόσμενο σύμμαχο σε αυτήν την πρωτοβουλία φαίνεται πως συναντά η διοίκηση της Τράπεζας στο προσωπείο του Πάπα και Πατριάρχη του Ειρηνικού, ο οποίος, σε μία τολμηρή διασταλτική ερμηνεία των ιερών κειμένων, έκρινε πως ο Θεός μετά τις έξι πρώτες μέρες της δημιουργίας και καθ’ όλη τη διάρκεια της έβδομης δεν αναπαύθηκε απλώς, αλλά προσπάθησε να ξεχάσει όλα όσα είχε προηγουμένως φτιάξει.

Τα δεκαεπτά τακτικά μέλη της Έξω Επιτροπής, τα οποία εκτάκτως εξαφανίστηκαν κατά την άνανδρη ταχυτρομοδακτυλουργική επίθεση του περασμένου -και ξεχασμένου- Δεκεμβρίου, θα αντικατασταθούν κατόπιν γενικής και υποχρεωτικής τηλεοπτικής ψηφοφορίας, που θα διενεργηθεί το βράδυ της τελευταίας Λήθης του Ιουνίου, αμέσως μετά το νυχτερινό διαφημιστικό διάλυμα.

Κατά την σημερινή του επίσκεψη στις εγκαταστάσεις της Ακαδημίας στη Νήσο Ρόμπεν ο Λόρδος Επιβήτορας είχε την ευκαιρία να συναντηθεί και να συνομιλήσει με τους άνδρες και τις γυναίκες που θα αποτελέσουν το πλήρωμα της πρώτης επανδρωμένης αποστολής στον άλλο κόσμο. Ο επικεφαλής της αποστολής, σμηναγός Γκονζάλες, δήλωσε στο ανώτατο ανδρείκελο ότι οι ψυχοναύτες βρίσκονται ήδη στο τελευταίο στάδιο της εκπαίδευσης και κατήχησής τους και πολύ σύντομα θα είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή και κατόπιν εντολής της Τετραρχίας, να δειπνήσουνε στον Άδη. Ωστόσο οι σεφ του κάτω κόσμου θα πρέπει να περιμένουν μέχρι το επόμενο Διπλοσάββατο στο τέλος του Σεπτεμβρίου, οπότε και θα πραγματοποιηθεί η πολυαναμενόμενη εκτόξευση του θανατοσκάφους Ερμής 33 από το ψυχοδρόμιο της Νήσου Λέρου. Ο πνευματικός καθοδηγητής της αποστολής, επίσκοπος Γιεφίμοβιτς, κάνοντας μια σεμνή και ταπεινή επίδειξη του ιερού ρόλου που διαδραματίζει η Ακαδημία σήμερα, μεταμόρφωσε δύο από τους άνδρες της προσωπικής φρουράς του Λόρδου σε κοκόρια, τα οποία στη συνέχεια αλληλοεξοντώθηκαν κάτω από το φως των προβολέων. Στο μεταξύ, εκκρεμής παραμένει ακόμα ο ορισμός της ημέρας, κατά την οποία το δωδεκαμελές πλήρωμα θα γίνει δεκτό από την Κεντρική Επιτροπή του Έξω Κόμματος σε μία ειδική τιμητική συνεδρίαση.

Elegy For A Lost Summer

Έρευνες του παραπάνω διαπλανητικώς αναγνωρισμένου ιδρύματος, σχετικά με ακραίες και αντικοινωνικές συμπεριφορές των νεκρών, έχουν οδηγήσει στην άποψη ότι η μετά θάνατο ζωή έχει πολλά κοινά με τον προ του θανάτου ύπνο. Άνθρωποι που πεθαίνουν αφήνοντας πίσω τους εκκρεμότητες ή φορτωμένοι με συμπλέγματα κι ενοχές περνούν την αιωνιότητα βυθισμένοι μέσα σε φριχτούς εφιάλτες, από τους οποίους μάλιστα αδυνατούν να αποδράσουν. Αντιθέτως οι δίκαιοι και ευσεβείς τυχαίνουν ευνοϊκότερης μεταχείρισης από το υπερυποσυνείδητό τους, αφού αναχωρώντας από το μάταιο μας κόσμο ξεκινούν ένα χωρίς επιστροφή ταξίδι σε ονειρικά τοπία και ονειρεμένες καταστάσεις. Ευχάριστες εκπλήξεις έχουνε ασφαλώς να περιμένουν όσοι περνάνε μία ζωή μες στις στερήσεις και τα υποκατάστατα, αφού με βάση τα πορίσματα των ερευνών ο θάνατος δε θα είναι για αυτούς παρά μια μακρά και αδιάκοπη αλληλουχία κοινωνικών κι ερωτικών ονειρώξεων. Πάνω στη βάση αυτής της ενδιαφέρουσας θεωρίας το Πανεπιστήμιο του Ιφφ αναπτύσσει την πειραματική εφαρμογή του προγράμματος Dreaminal, σύμφωνα με το οποίο οι μελλοαθάνατοι θα μπορούν μόνοι τους, έναντι φυσικά ενός μυθικού οικονομικού ανταλλάγματος που σε κάθε περίπτωση θα διατίθεται στην περαιτέρω έρευνα, να συνθέτουν το τελευταίο τους όνειρο χρησιμοποιώντας φαντασιακά και αναμνησιακά υλικά της αρεσκείας τους. Ασφαλώς η ανθρωπότητα περιμένει με κομμένη την ανάσα την απάντηση της Ακαδημίας Μεταφυσικών Επιστημών.

Η διαλεύκανσης της δυσάρεστης και ενοχλητικής αυτής υπόθεσης ανετέθη στον αστυνόμο Σίγμα, γνωστό στο φιλοθεάμον και πάντα απαιτητικό κοινό από την ικανότητά του να διπλασιάζει τα ποσοστά της εγκληματικότητας σε κάθε υποπεριφέρεια, της οποίας αναλαμβάνει την διοίκηση. Η μέθοδος του εκκεντρικού οργάνου να διερευνά τους φόνους και τους βιασμούς επαναλαμβάνοντάς τους με σχολαστική ακρίβεια σε βάρος μάλλον αθώων και σίγουρα ανύποπτων πολιτών που προσομοιάζουνε στα θύματα, προκειμένου να διερευνήσει επί τω έργω κίνητρα και συνθήκες, έχει κριθεί ενδιαφέρουσα μα ελάχιστα αποτελεσματική. «Τα εγκλήματα δεν είναι παρτίδες σκάκι, τα λευκά ποτέ δεν παίζουν πρώτα και συνήθως δεν κερδίζουν», δήλωσε σχετικά η βαρόνη Νι, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Ιφφ.

Το νέο τρομοκρατικό χτύπημα στην καρδιά της Τετραρχίας μαρτυρά την επανεμφάνιση της εξτρεμιστικής οργάνωσης «Υπάρχω Σημαίνει Λερώνω Τα Χέρια Μου». Οι αδίσταχτοι υπαρξιστές, με τη βοήθεια του -κατά τα άλλα- ταλαντούχου ταχυδακτυλουργού Ντίκενς, κατόρθωσαν να εξαφανίσουν πέντε από τα έντεκα μέλη του Ανωτάτου Συμβουλίου των Μεταβαφτιστών την ώρα που αυτό συνεδρίαζε. Ο Διοικητής της Τράπεζας Εσωτερικών Υποθέσεων υπέθεσε δημοσίως πως οι τρομοκράτες πρέπει να είχαν δεχτεί πληροφορίες και οικονομική ενίσχυση από το μέλλον και ύστερα δήλωσε σχετικά, «φέτος αγόρασα μια μηχανή του χρόνου, που την ήθελα στ’ αλήθεια από πέρσι».

Partito Da Atene

η Μηχανή του Κρόνου (μέρος δέκατο τρίτο)

σκηνή 127^η, ημέρα, εσωτερικό (Βουλή των Ελλήνων/διάδρομος)

Ο Άρης και ο Σωτήρης βγαίνουν από τον στενό ημιφωτισμένο διάδρομο σε έναν άλλο πολύ μεγαλύτερο και γεμάτο κόσμο που πηγαινοέρχεται. Μεγαλόσωμοι άντρες που μοιάζουν με προσωπικό ασφαλείας τρέχουν προς τη μία κατεύθυνση, ενώ άλλοι, με πιο επίσημη ενδυμασία πηγαίνουν προς την άλλη. Ο Άρης και ο Σωτήρης ακολουθούν τους δεύτερους. Κάποιοι τους αναγνωρίζουν και τους χαιρετούν. Άλλοι φαίνονται να απορούν με την παρουσία τους εκεί και την εμφάνισή τους. Ο Άρης δείχνει στο Σωτήρη με τρόπο το όπλο που του είχε αφαιρέσει στη σκηνή 88. Κοντοστέκονται και οι δύο, αφήνοντας τους υπόλοιπους να προχωρήσουν μπροστά και να τους αφήσουν μόνους.

Σωτήρης

Α, εσύ το έχεις; Και νόμισα ότι το ξέχασα στο 1996.

Άρης

Τι ισχύ έχει το παιχνιδάκι σου;

Σωτήρης

Λίγα πράγματα… Αλλά μέσα σε κλειστό χώρο την κάνει τη δουλειά του.

Ο Άρης ξανακρύβει το όπλο και οι δύο συνεχίζουν να περπατούν στο διάδρομο, που σιγά-σιγά μοιάζει σα να αδειάζει από κόσμο. Κάποια στιγμή στρίβουν και πέφτουν πάνω στους δύο γνώριμους γέροντες, οι οποίοι στέκονται μόνοι πάντα δίπλα στο παράθυρο.

Πρώτος Γέρος

Καλώς τα παιδιά!

Δεύτερος Γέρος

Τι καλό μας φέρνετε;

Ο Άρης και ο Σωτήρης κοντοστέκονται και κοιτάζει ο ένας τον άλλον. Ο Άρης κλείνει το μάτι στο Σωτήρη ο οποίος στη συνέχεια πλησιάζει τους δύο γέρους και προσποιείται ότι έχει να τους πει ένα μυστικό. Εκείνοι πλησιάζουν με ύφος συνωμοτικό και τότε ο Σωτήρης πιάνει τα κεφάλια τους και τα χτυπάει μεταξύ τους. Οι δύο γέροι πέφτουν κάτω και ο Άρης με το Σωτήρη απομακρύνονται γρήγορα, γελώντας σαν μικρά παιδιά που έχουν κάνει κάποια αταξία.

σκηνή 128^η: ημέρα, εσωτερικό (Βουλή των Ελλήνων/άιθουσα συνεδριάσεων)

Ο Άρης και ο Σωτήρης εμφανίζονται σε ένα από τα θεωρεία της αίθουσας. Δυο νεαροί κουστουμαρισμένοι άντρες που βρίσκονται εκεί σηκώνονται και φεύγουν, μόλις ο Σωτήρης τους κάνει νόημα. Η μεγάλη αίθουσα της βουλής είναι κατάμεστη, τόσο στα έδρανα όσο και στα υπόλοιπα θεωρεία. Στο βήμα βρίσκεται ο Σακαφλιάς (δεκαπέντε χρόνια μετά). Διάφορα Γατιά κυκλοφορούν ανάμεσα στις θέσεις των βουλευτών. Οι βουλευτές όλων των πτερύγων παρακολουθούν τον λόγο του Σακαφλιά με προσοχή και χωρίς αντιδράσεις. Ο Πορφυρογέννητος κάθεται στην πρώτη θέση των εδράνων της κυβέρνησης και παρακολουθεί επίσης τον λόγο του Σακαφλιά, ενώ χαϊδεύει μια γάτα που κρατά στην αγκαλιά του.

Σακαφλιάς

Αν βρίσκεται η χώρα αυτή τη στιγμή σε αυτή τη δεινή θέση, γι’ αυτό ευθυνόμαστε όλοι μας. Και όσοι βρίσκεστε τώρα μέσα σε αυτή την αίθουσα και όλοι εκείνη που είναι συγκεντρωμένοι απ’ έξω. Εκλεγμένες ηγεσίες κυβερνούσαν τον τόπο τόσα χρόνια και όχι χούντες ή διορισμένοι αντιβασιλείς. Αν βρίσκεται η χώρα αυτή τη στιγμή στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου, ο ηθικός αυτουργός αυτού του εγκλήματος είναι ο ίδιος ο λαός της!

Ο Άρης και ο Σωτήρης κάθονται. Ο Σωτήρης την ώρα που ακουμπάει στη θέση του, ακούει τον ενοχλημένο νιαούρισμα μιας γάτας και τινάζεται. Ο Σακαφλιάς σταματάει την αγόρευσή του και κοιτάζει προς το θεωρείο του Άρη και του Σωτήρη. Πολλοί βουλευτές τον μιμούνται. Ο Άρης και ο Σωτήρης τους χαιρετάνε. Η γάτα απομακρύνεται.

Σακαφλιάς

Και οφείλουμε να αναζητήσουμε τη λύση που θα μας βγάλει από αδιέξοδο. Τη λύση που θα σώσει τη χώρα από τον αλληλοσπαραγμό. Τη λύση θα λυτρώσει τον λαό και θα μας επαναφέρει στην κατάσταση που βρισκόμασταν πριν ανοίξει η πόρτα της κόλασης. Και να το ξέρετε, η λύση αυτή υπάρχει!

Ο Σακαφλιάς σταματάει και δείχνει έντρομος προς το θεωρείο του Άρη και του Σωτήρη. Το γατί στα χέρια του Προέδρου σηκώνει το κεφάλι του.

Σακαφλιάς

Κρατάει όπλο!

Όλοι γυρίζουν τα κεφάλια τους προς το θεωρείο, όπου ο Άρης έχει βγάλει το όπλο του και σημαδεύει προς το βήμα και το Σακαφλιά, που πισωπατώντας προσπαθεί να κρυφτεί. Οι άντρες της ασφάλειας, άλλοι με στολές και άλλοι με πολιτικά, οι περισσότεροι ήδη με τα όπλα τους στα χέρια, κινούνται προς τις σκάλες που οδηγούν στο θεωρείο. Ο Πορφυρογέννητος σηκώνεται όρθιος. Ο Άρης μετακινείται και τώρα σημαδεύει τον Πορφυρογέννητο. Σε κάποιο από τα άλλα θεωρεία εμφανίζεται ένας ελεύθερος σκοπευτής που σημαδεύει προς τον Άρη και είναι έτοιμος να ρίξει. Ο Σωτήρης κάθεται στο πάτωμα με την πλάτη του ακουμπισμένη στο περβάζι του θεωρείου και βουλώνει τα αυτιά του με αυτοσχέδιες ωτοασπίδες, παρόμοιες με αυτές που ήδη φοράει ο Άρης.

Σωτήρης

Τελείωνε!

Ο Άρης σηκώνει το όπλο και σημαδεύει την οροφή της αίθουσας. Ο Σωτήρης φοράει ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου. Ο Άρης βγάζει από την τσέπη του τα δικά του και τα φοράει. Πατάει την σκανδάλη και την ίδια στιγμή ο σκοπευτής του ρίχνει επίσης. Ο Άρης πέφτει κάτω. Τα γυαλιά του τινάσσονται μακριά και σπάνε. Ένας έντονος μεταλλικός ήχος αρχίζει να πλημμυρίζει την αίθουσα κάνοντας όλους τους παρευρισκόμενους να προσπαθούν να καλύψουν τα αυτιά τους με τα χέρια τους. Όλοι παίρνουν μια έκφραση πόνου και κάποιοι γονατίζουν ή πέφτουν κάτω. Ο Σωτήρης σέρνεται πάνω από τον Άρη και βάζει την παλάμη του πάνω από τα μάτια του. Μια ξαφνική λάμψη φωτίζει την αίθουσα και ο ήχος διακόπτεται απότομα.

Ο Σωτήρης σηκώνει την παλάμη του. Ο Άρης τον κοιτάζει. Χαμογελάνε. Βγάζουν τις ωτοασπίδες από τα αυτιά τους. Ακούγεται ο ήχος ενός ακορντεόν. Ο Σωτήρης βοηθάει τον Άρη και οι δυο μαζί σηκώνουν βγάζοντας τα κεφάλια τους πάνω από το περβάζι του θεωρείου και κοιτάζουν κάτω στην αίθουσα. Ένας βουλευτής καθισμένος πάνω στο έδρανό του παίζει ακορντεόν. Οι περισσότεροι κοιτάζουν γύρω τους απορημένοι, σα να μην καταλαβαίνουν που βρίσκονται. Ο Πορφυρογέννητος χτενίζει το ανύπαρκτο μουστάκι του. Ο Σακαφλιάς μιμείται τις κινήσεις της γάτας. Κάποιοι χορεύουν, ενώ στο βάθος της αίθουσας δύο βουλευτίνες, ανεβασμένες πάνω στα έδρανα, φιλιούνται με πάθος. Ο Άρης και ο Σωτήρης έχουν σκάσει στα γέλια. Ο Άρης αρχίζει να βήχει. Ο Σωτήρης ξεκουμπώνει το πουκάμισό του Άρη και βλέπει ότι έχει τραυματιστεί. Το τραύμα δε φαίνεται σοβαρό. Ο Άρης ακουμπάει πάνω στο Σωτήρη και φεύγουν από το θεωρείο.

σκηνή 129^η, ημέρα, εσωτερικό (πλατεία Συντάγματος)

Ο Άρης και ο Σωτήρης βγαίνουν έξω από το κτήριο της Βουλής και αφού περάσουν μπροστά από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη κάθονται στα σκαλιά. Ο Άρης βγάζει τσιγάρο και το ανάβει. Προτείνει το πακέτο στο Σωτήρη που αρνείται με μία χειρονομία. Στην πλατεία ο κόσμος έχει εξαφανιστεί και υπάρχουν μόνο τα απομεινάρια της διαδήλωσης. Αρχίζουν να κυκλοφορούν στους δρόμους αυτοκίνητα, σα να αποκαθίσταται σιγά-σιγά ο καθημερινός ρυθμός της πόλης.

Άρης

Και τώρα τι κάνουμε, κύριε Διοικητά;

Σωτήρης

Εσείς, τι προτείνετε κύριε Ειδικέ;

Άρης

Έχεις όρεξη για ταξιδάκι;

Σωτήρης

Πάλι τα ίδια; Αφού δε βλέπεις; Ότι και να αλλάξουμε, το σύστημα θα μένει πάντα το ίδιο.

Άρης

Έχεις δίκιο. Μάλλον πρέπει να αλλάξει ολόκληρο το σύστημα.

Σωτήρης

Οπότε, τι λες; Πάμε για ψαράκι;

Άρης

Χμ… Βάρκιζα;

Ο Σωτήρης ενώνει τα δάχτυλά του χιαστί. Ακούγεται ο ύμνος του ΕΛΑΣ.

-τίτλοι τέλους-

σκηνή 129^η, ημέρα, εξωτερικό (πλαγιά βουνού)

Ο Εκατόνταρχος τρέχει σα τρελός. Κρατάει στα χέρια του τη Μηχανή και ρίχνει διαρκώς αγχωμένες ματιές πίσω του. Φοράει ακόμα το κουστούμι του, αλλά χωρίς τη γραβάτα και με ανοιχτά τα πάνω κουμπιά. Λίγο μετά εμφανίζεται πίσω του να τον κυνηγάει μια ομάδα οπλισμένων Ρωμαίων στρατιωτών.

ΤΕΛΟΣ

Via Dell' Abbondanza

η Μηχανή του Κρόνου (μέρος δωδέκατο)

σκηνή 121^η, ημέρα, εσωτερικό (εργαστήριο χρονομηχανικής-θάλαμος μετάβασης)

Ο Άρης είναι ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι του εργαστηρίου φορώντας ακόμα το κράνος του. Τα πόδια του είναι κρεμασμένα στο πάτωμα. Δίπλα του βρίσκεται ακουμπισμένο το κράνος του Σωτήρη. Ο Άρης σιγά-σιγά συνέρχεται. Ανοίγει τα μάτια του και βγάζει με λίγη δυσκολία το κράνος. Ανακάθεται στο κρεβάτι και κοιτάζει το άλλο κράνος δίπλα του, το οποίο μοιάζει σα να κινείται λίγο. Το σηκώνει και από μέσα πετάγεται ένας ποντικός, που χάνεται τρέχοντας κάτω από το κρεβάτι. Ο Άρης σηκώνεται και φωνάζει ανήσυχος.

Άρης

Σωτήρη!

Ο Άρης βγαίνει από την αίθουσα με τους καθρέφτες και μπαινοβγαίνει στα διπλανά δωμάτια του εργαστηρίου φωνάζοντας το όνομα του φίλου του. Το εργαστήριο φαίνεται έρημο.

σκηνή 122^η, ημέρα, εσωτερικό (εργαστήριο χρονομηχανικής-διάδρομος)

Στο βάθος του διαδρόμου, ο Σωτήρης στέκεται δίπλα σε ένα ανοιχτό παράθυρο και καπνίζει. Ο Άρης τον πλησιάζει.

Άρης

Νόμισα ότι το έχεις κόψει.

Ο Σωτήρης ξαφνιάζεται και πετάει το τσιγάρο από το παράθυρο.

Σωτήρης

Ξύπνησες;

Άρης

Μόλις. Εσύ;

Σωτήρης

Έχω λίγη ώρα.

Άρης

Απ’ ότι βλέπω, δεν υπάρχει περίπτωση να μας φτιάξει κανείς καφέ εδώ πέρα. Τι λες; Δεν πάμε σιγά-σιγά;

Σωτήρης

Έτσι είναι πάντα εδώ;

Άρης

Πριν φύγω όχι. Ίσως έχουν αλλάξει λίγο τα πράγματα στο μεταξύ.

Σωτήρης

Πάμε!

Ο Άρης και ο Σωτήρης προχωρούν στο διάδρομο, μέχρι που φτάνουν στο τέλος του όπου βρίσκεται η πόρτα του ασανσέρ. Ο Σωτήρης το καλεί, ενώ ο Άρης κοντοστέκεται και κοιτάζει μια αφίσα που είναι κολλημένη δίπλα και η οποία γράφει: «04.04.2011 απεργία των χρονοναυτών και του πολιτικού προσωπικού του Ειδικής Γραμματείας Εσωτερικών. Αιτήματα…». Ο Σωτήρης έρχεται κοντά στον Άρη και κοιτάζει επίσης την αφίσα.

Σωτήρης

Τι είναι αυτό;

Άρης

Μάλλον έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα στο μεταξύ.

σκηνή 123^η, ημέρα, εσωτερικό (στο δρόμο)

Ο Άρης και ο Σωτήρης βγαίνουν στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου, που είναι τελείως έρημη. Τα μαγαζιά και τα περίπτερα είναι όλα κλειστά, ενώ στους δρόμους δεν κυκλοφορεί κανένας. Ο Άρης και ο Σωτήρης κοιτάζουν γύρω τους με απορία.

Σωτήρης

Τι έγινε ρε;

Άρης

Δεν ξέρω, αλλά κάτι δε πάει καλά.

Ξαφνικά, από το βάθος της λεωφόρου και στην κατεύθυνση του Συντάγματος ακούγεται ο ήχος πλήθους που φωνάζει ρυθμικά συνθήματα. Από την κατεύθυνση της Ομόνοιας μια διμοιρία μοτοσικλετιστών της αστυνομίας εμφανίζεται και αφού περάσει μπροστά από τον Άρη και το Σωτήρη κατευθύνεται προς το Σύνταγμα. Οι δύο φίλοι τους κοιτάζουν σαν υπνωτισμένοι, στη συνέχεια κοιτάζονται μεταξύ τους και αμέσως μετά αρχίζουν να τρέχουν πίσω από τους μοτοσικλετιστές. 

σκηνή 124^η, ημέρα, εσωτερικό (πλατεία Συντάγματος)

Στην πλατεία και στους χώρους μπροστά από τη Βουλή επικρατεί το ίδιο σκηνικό με εκείνο των σκηνών 2, 5 και 9, με τους εξαγριωμένους διαδηλωτές και τους αστυνομικούς έτοιμους να επέμβουν. Ο Άρης και ο Σωτήρης προσπαθούν να περάσουν ανάμεσα από τους διαδηλωτές που ολοένα και πυκνώνουν. Ξαφνικά ξεχωρίζει η φωνή ενός από τους διαδηλωτές.

Κάποιος διαδηλωτής

Ο Σωτηρίου!

Ο Άρης και ο Σωτήρης γυρίζουν αμέσως προς τη φωνή και βλέπουν έναν διαδηλωτή να δείχνει κρατώντας ένα καδρόνι το Σωτήρη. Στη συνέχεια πολλοί άλλοι τον μιμούνται και κάποιοι κατευθύνονται απειλητικά κατά πάνω του. Είναι οι σύντροφοι του Σωτήρη από τις πρώτες σκηνές. Ό Άρης και ο Σωτήρης παίρνουν αμυντική στάση και ακουμπούν ο ένας στην πλάτη του άλλου.

Άρης

Ποιοι είναι αυτοί; Τους ξέρεις;

Σωτήρης

Τα παιδιά…

Κάποιος αστυνομικός βλέπει το Σωτήρη να κινδυνεύει και λέει κάτι στον ασύρματο. Στη συνέχεια κάνει νόημα σε μία διμοιρία ΜΑΤ να κινηθούν για να προστατέψουν το Σωτήρη. Οι αστυνομικοί περιτριγυρίζουν το Σωτήρη και τον Άρη την ώρα που αυτοί έχουν αρχίσει να ανταλλάσουν τις πρώτες μπουνιές με τους οργισμένους διαδηλωτές. Καλυπτόμενοι από τις ασπίδες των οργάνων της τάξης ο Άρης και ο Σωτήρης προχωρούν προς την είσοδο της Βουλής.

Σωτήρης

Τι γίνεται;

Άρης

Δεν ξέρω. Προχώρα!

Ο Άρης και ο Σωτήρης φτάνουν μπροστά στα σκαλιά της Βουλής και ασφαλείς πλέον εγκαταλείπονται από τους αστυνομικούς που επιστρέφουν στο χώρο προ του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη και αρχίζουν να πλακώνονται με τους διαδηλωτές. Ένας αξιωματικός πλησιάζει τον Άρη και αφού ρίχνει μια δύσπιστη ματιά στην εμφάνισή του, του δείχνει την είσοδο της Βουλής.

Αξιωματικός

Από εδώ, κύριε Ειδικέ!

Ο Άρης και ο Σωτήρης κοιτάζονται και στη συνέχεια ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια και μπαίνουν στο κτήριο της Βουλής. Μπροστά στην είσοδο οι αστυνομικοί τους χαιρετάνε στρατιωτικά.

σκηνή 125^η, ημέρα, εσωτερικό (Βουλή των Ελλήνων/διάδρομος)

Ενώ ο Άρης προχωράει, ο Σωτήρης τον σταματάει, τραβώντας από πίσω το μανίκι του πουκάμισού του.

Σωτήρης

Τι είναι αυτά, ρε; Τι «κύριε Ειδικέ» και μαλακίες; Που ήρθαμε;

Άρης

Σου είπα, δεν ξέρω. Πάμε να δούμε!

Σωτήρης

Δεν πάω πουθενά. Η θέση μου είναι εκεί έξω, με τους συντρόφους μου.

Άρης

Οι σύντροφοί σου παραλίγο να σε λιντσάρουν πριν από λίγο. Για αυτό σκάσε και ακολούθησε με!

Σωτήρης

Άκου να σου πω…

Ο Σωτήρης σηκώνει το χέρι του σα να θέλει να χτυπήσει τον Άρη. Ο Άρης με το σπασμένο του χέρι αποκρούει αμέσως το χτύπημα. Και οι δύο σταματούν και κοιτάζουν έκπληκτοι το τυλιγμένο στους επιδέσμους χέρι. Ο Άρης το ξεκρεμάει από το λαιμό του και το τεντώνει και το λυγίζει με μεγάλη ευκολία.

Εκατόνταρχος

Σιδερένιος!

Ο Άρης και ο Σωτήρης γυρίζουν και βλέπουν τον Εκατόνταρχο να τους πλησιάζει με απλωμένα τα χέρια.

Εκατόνταρχος

Καλώς τους ήρωες!

Άρης

Τι είναι αυτά, Επίτροπε; Τι μας έστειλες να κάνουμε;

Εκατόνταρχος

Σιγά, ήρωα! Μη φωνάζεις! Υπάρχει και ένας κώδικας μυστικότητας στην υπηρεσία, υποτίθεται.

Ο Εκατόνταρχος απλώνει το χέρι του στο πρόσωπο του Άρη και του βγάζει το κάλυμμα του ματιού του. Ο Άρης κάνει πως τραβιέται πίσω. Πίσω από το μαύρο κάλυμμα αποκαλύπτεται ένα υγιές, λίγο κοκκινισμένο μάτι.

Εκατόνταρχος

Και βγάλε αυτήν την αηδία! Τρομάζεις τον κόσμο!

Ο Άρης αγγίζει το μάτι του και το ανοιγοκλείνει νευρικά.

Άρης

Δεν καταλαβαίνω τίποτα.

Εκατόνταρχος

Μην ανησυχείς! Περάστε στο γραφείο μου να τα συζητήσουμε με την ησυχία μας. Από εδώ!

Στο πλάι του διαδρόμου ανοίγει μια πόρτα και εμφανίζεται ο Αντωνάκης χαμογελαστός. Δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερος από τις σκηνές του 1996 και με φαλάκρα, υποδέχεται τον Άρη και το Σωτήρη με προσποιητά ευγενικό τρόπο. Ο Σωτήρης τον κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα.

Σωτήρης

Πλάκα κάνεις!

Γραμματέας

Παρακαλώ κύριοι! Κύριε Υπουργέ, κύριε Ειδικέ, κύριε Διοικητά…

Ο Βήτα σκύβει στο αυτί του Άρη.

Σωτήρης

Εγώ ποιος από τους τρεις είμαι;

Ο Εκατόνταρχος χτυπάει τον Άρη και το Σωτήρη στην πλάτη.

Εκατόνταρχος

Είναι προφανές ότι το ταξίδι της επιστροφής σας ταλαιπώρησε. Ελάτε μέσα και να είστε σίγουροι πως σύντομα θα σας λυθούν όλες σας οι απορίες.

σκηνή 126^η, ημέρα, εσωτερικό (Βουλή των Ελλήνων/γραφείο Εκατόνταρχου)

Ο Άρης, ο Σωτήρης και ο Εκατόνταρχος μπαίνουν στο γραφείο. Ο Αντωνάκης τους ακολουθεί και κλείνει την πόρτα. Ο Εκατόνταρχος περνάει πίσω από το γραφείο του και κάνει νόημα στους επισκέπτες να καθίσουν στις πολυθρόνες, ενώ αυτός κάθεται κι αυτός. Ο Αντωνάκης στέκεται όρθιος στην άκρη του δωματίου. Ο Άρης βγάζει ένα τσιγάρο και πάει να το ανάψει.

Εκατόνταρχος

Το κάπνισμα απαγορεύεται στους δημόσιους χώρους, αλλά προφανώς αυτή η απαγόρευση για έναν πράκτορα που παρέβη το μισό πρωτόκολλο της Υπηρεσίας σε μία και μόνη αποστολή, δε λέει και πολλά πράγματα.

Άρης

Έφερα την αποστολή μου σε πέρας και αυτό νομίζω πως μετράει. Αν τώρα θέλεις να με αποτάξεις, σε πληροφορώ πως έχω ήδη αποφασίσει να παραιτηθώ.

Ο Γραμματέας γελάει. Ο Άρης και ο Σωτήρης γυρίζουν και τον κοιτάζουν.

Σωτήρης

Γιατί γελάει αυτός;

Εκατόνταρχος

Γιατί είναι λίγο αργά για παραιτήσεις. Άλλωστε, οι Ειδικοί Γραμματείς δεν παραιτούνται. Είναι ισόβιοι.

Άρης

Ειδικός Γραμματέας τίνος πράγματος;

Εκατόνταρχος

Μα των Εσωτερικών, φυσικά.

Άρης

Από πότε;

Εκατόνταρχος

Εδώ και τέσσερα χρόνια. Μετά τη δική μου προαγωγή σε Υπουργό.

Άρης

Τα κατάφερες όλα μια χαρά, ε;

Εκατόνταρχος

Δεν την άλλαξα εγώ την ιστορία. Εγώ ήμουν αυτός που τη διαχειρίστηκα. Και άλλωστε, άλλοι τα κατάφεραν πολύ καλύτερα.

Ο Εκατόνταρχος κοιτάζει τον Σωτήρη και ο Άρης αμέσως τον μιμείται. Ο Σωτήρης τους κοιτάζει εναλλάξ και τους δύο.

Σωτήρης

Τι με κοιτάτε; Τι έκανα;

Εκατόνταρχος

Η συμμετοχή σε τυχερά παιχνίδια είναι το πιο βαρύ παράπτωμα για έναν χρονοναύτη, αλλά στην περίπτωση σου, κύριε Διοικητά, ούτε να σου κάνω παρατήρηση δε μπορώ. Εξάλλου, ενήργησες από μόνος σου και εκτός υπηρεσίας.

Ο Άρης κοιτάζει αγριεμένα το Σωτήρη.

Άρης

Τι έκανες;

Εκατόνταρχος

Μάλλον έχει πολλά μυστικά από τους φίλους του ο κύριος Διοικητής. Πριν από επτά χρόνια ο φίλος σου δανείστηκε ένα σεβαστό ποσό από την Τράπεζα Αναπτύξεως, το οποίο και επένδυσε στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Στη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του θεσμού. Λίγες βδομάδες μετά, με τα αμύθητα κέρδη που αποκόμισε, εξαγόρασε την ίδια την Τράπεζα. Φαίνεται πως είχε πολύ καλές πληροφορίες.

Σωτήρης

Εγώ… Τι με κοιτάς; Ήθελα τα λεφτά για να τα δώσω στον αγώνα για την ανατροπή του συστήματος.

Εκατόνταρχος

Το οποίο και υπηρετείς τώρα με τον καλύτερο τρόπο.

Ο Σωτήρης σκύβει το κεφάλι, ενώ ο Άρης τον κοιτάζει ακόμα θυμωμένος. Ο Αντωνάκης, πίσω από την πλάτη τους, χαχανίζει. Ο Άρης γυρίζει ξανά και τον κοιτάζει.

Άρης

Κι αυτός; Πως τη γλίτωσε;

Εκατόνταρχος

Λήθη, κύριοι! Η Δημοκρατία μας για να επιβιώσει πρέπει να ξέρει και να ξεχνά. Ότι έγινε, έγινε, πλωτάρχα. Θυμάσαι το σύνθημά μας ή σου ροκάνισαν τη μνήμη οι χρονοποντικοί σου;

Άρης

Και ο Πορφυρογέννητος;

Εκατόνταρχος

Ο Πορφυρογέννητος είναι πάντα ο Πορφυρογέννητος. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Αυτή την ώρα πρέπει να αγορεύει στην αίθουσα.

Ο Άρης σηκώνεται από την πολυθρόνα του και βηματίζει μέσα στο δωμάτιο. Ο Εκατόνταρχος και ο Σωτήρης τον κοιτάζουν. Βγάζει και άλλο τσιγάρο και το ανάβει.

Αντωνάκης

Το κάπνισμα…

Ο Εκατόνταρχος κάνει νόημα στον Αντωνάκη να αφήσει τον Άρη να καπνίσει.

Άρης

Ωραία η ιστορία που έφτιαξες Επίτροπε, αλλά νομίζω ότι κάτι της λείπει.

Ο Εκατόνταρχος βγάζει και αυτός ένα τσιγάρο και το ανάβει, ενώ παίρνει ένα θλιμμένο ύφος.

Εκατόνταρχος

Η Ιφιγένεια;

Άρης

Πως και δεν τη βλέπω πουθενά;

Ο Εκατόνταρχος ανοίγει ένα συρτάρι στο γραφείο του και βγάζει μια φωτογραφία. Την ακουμπά πάνω στο γραφείο και την σπρώχνει προς το μέρος του Άρη, ο οποίος πλησιάζει. Στη φωτογραφία φαίνονται ο Άρης, ο Σωτήρης και η Ιφιγένεια με επίσημο ντύσιμο σε κάποια κοινωνική εκδήλωση. Η Ιφιγένεια κρατάει το μπράτσο του Άρη.

Εκατόνταρχος

Η τελευταία σας ευτυχισμένη στιγμή.

Άρης

Που είναι;

Εκατόνταρχος

Η σωστή ερώτηση είναι πότε είναι;

Άρης

Την έχεις στείλει σε αποστολή;

Εκατόνταρχος

Όχι εγώ. Αυτό δεν είναι πια δική μου δουλειά.

Άρης

Εγώ;

Εκατόνταρχος

Μάλιστα κύριε προϊστάμενε. Πως νομίζεις ότι γλίτωσες το ματάκι σου;

Άρης

Τι λες; Έστειλα εγώ την Έψιλον στο ’44;

Εκατόνταρχος

Και μάλλον δεν πρέπει να περνάει και πολύ καλά.

Ο Εκατόνταρχος βγάζει μια δεύτερη φωτογραφία, ασπρόμαυρη, από το συρτάρι του και την βάζει δίπλα στην πρώτη. Στη φωτογραφία η Ιφιγένεια είναι κρεμασμένη από ένα δέντρο, ενώ δυο τρεις ένστολοι στέκονται δίπλα της. Ο Άρης κάνει ένα βήμα πίσω τρομαγμένος. Ο Σωτήρης έχει επίσης σηκωθεί και κοιτάζει πίσω από την πλάτη του Άρη τις φωτογραφίες.

Άρης

Δε μπορεί.

Εκατόνταρχος

Αναρωτιέμαι αν δεν την αγαπούσες, πόσες φορές θα την είχες σκοτώσει ακόμα;

Άρης

Δικιά σου δουλειά είναι όλα αυτά, κάθαρμα. Ήξερες πολύ καλά τι θα συνέβαινε, αν δεχόμουν να γυρίσω στο 1996 και για αυτό με έστειλες.

Εκατόνταρχος

Οι αποστολές πεδίου είναι εθελοντικές. Είχες μέχρι τη τελευταία στιγμή τη δυνατότητα να πεις όχι, αλλά δε το έκανες και ξέρουμε και οι δυο μας καλά γιατί.

Άρης

Γιατί πίστευα πως μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο.

Εκατόνταρχος

Και το έκανες. Η χώρα ήταν στο χείλος του γκρεμού και τώρα έχει μία από τις ισχυρότερες οικονομίες στον πλανήτη.

Άρης

Και όλοι αυτοί που φωνάζουν απ’ έξω.

Εκατόνταρχος

Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα φωνάζουν.

Ο Εκατόνταρχος στέκεται μπροστά στο παράθυρο και κοιτάζει το πλήθος στην πλατεία. Ο Σωτήρης έχει ακουμπήσει τη Μηχανή του πάνω στο γραφείο και πληκτρολογεί κάτι στην οθόνη της. Ο Άρης κοιτάζει το Σωτήρη και στη συνέχεια κινείται και αυτός προς το παράθυρο. Ο Αντωνάκης κοιτάζει το ρολόι του.

Αντωνάκης

Κύριε Υπουργέ, είναι ώρα να πηγαίνετε.

Σωτήρης

Έχει δίκιο ο Γραμματέας σας, κύριε Υπουργέ.

Ο Εκατόνταρχος γυρίζει και κοιτάζει το Σωτήρη. Ο Σωτήρης πετάει την Μηχανή στον αέρα και ο Άρης την αρπάζει. Ο Εκατόνταρχος ξαφνιάζεται στην αρχή και στη συνέχεια φέρνει γρήγορα το χέρι του στο εσωτερικό του σακακιού του. Ο Άρης φοράει τη Μηχανή με πολύ γρήγορες κινήσεις στο κεφάλι του Επιτρόπου και τον αγκαλιάζει ακινητοποιώντας τα χέρια του. Ταυτόχρονα ο Σωτήρης τρέχει προς το μέρος του Αντωνάκη τον οποίον χτυπάει δυνατά στο πρόσωπο, ρίχνοντάς τον αναίσθητο στο πάτωμα. Ακούγεται ο ήχος της Μηχανής και στη συνέχεια η λάμψη της που πλημμυρίζει το γραφείο. Ο Εκατόνταρχος κοιτάζει τον Άρη έντρομος στην αρχή και στη συνέχεια οργισμένος. Ο Άρης φαίνεται πως καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να κρατήσει ακίνητο τον Εκατόνταρχο. Τα πρόσωπά τους σχεδόν ακουμπάνε το ένα το άλλο. Κάποιοι χτυπούν από έξω την πόρτα του γραφείου και φωνάζουν, ενώ ο Σωτήρης την κρατάει με όλη του τη δύναμη για να μην ανοίξει. Στο τέλος ο Εκατόνταρχος εξαφανίζεται, ο ήχος και η λάμψη παύουν και ο Άρης πέφτει εξαντλημένος στο έδαφος. Ο Σωτήρης βάζει ένα βαρύ έπιπλο μπροστά στην πόρτα και στη συνέχεια πάει προς το μέρος του Άρη, τον οποίον και σηκώνει ξανά στα πόδια του.

Άρης

Τι ημερομηνία έβαλες;

Σωτήρης

Δε θυμάμαι. Μία στην τύχη.

Ο Άρης χαμογελάει πικρά. Κάποιοι κοντεύουν να σπάσουν την πόρτα.

Άρης

Πάμε να φύγουμε από εδώ!

Ο Άρης δείχνει στο Σωτήρη μια μικρότερη πόρτα που βρίσκεται πλάι στη βιβλιοθήκη του γραφείου. Ο Σωτήρης την ανοίγει και πίσω από αυτή αποκαλύπτεται ένας ημιφωτισμένος διάδρομος. Την ώρα που η πόρτα υποχωρεί από τα χτυπήματα των αντρών που βρίσκονται έξω από αυτήν, οι δύο φίλοι έχουν φύγει από το γραφείο του Εκατόνταρχου. Ο Αντωνάκης στο πάτωμα αρχίζει να συνέρχεται.

(συνεχίζεται...)

115 Morti

η Μηχανή του Κρόνου (μέρος ενδέκατο)

σκηνή 111^η, ημέρα, εσωτερικό (φοιτητικό διαμέρισμα Άρη)

Ο Άρης του 1996 στέκεται δίπλα στο παράθυρο με το ακουστικό του τηλεφώνου του στο αυτί του. Η ανοιχτή τηλεόραση μεταδίδει ειδήσεις για τη (δήθεν) δολοφονική απόπειρα σε βάρος του Πορφυρογέννητου. Ο Σωτήρης του 1996 αραγμένος σε μία πολυθρόνα διαβάζει μία αθλητική εφημερίδα. Στην άκρη του δωματίου το σκυλί του Άρη μοιάζει σα να κοιμάται.

Άρης (1996)

Δεν απαντάει.

Ο Σωτήρης κλείνει την εφημερίδα και ο Άρης κατεβάζει το ακουστικό και ανάβει ένα τσιγάρο.

Σωτήρης (1996)

Που σου είπε ότι θα πάει;

Άρης (1996)

Δε μου είπε. Μου είπε μόνο ότι θα έπαιρνε σήμερα ρεπό από τη δουλειά.

Σωτήρης (1996)

Για να κάνει τι;

Ο Άρης κλείνει την τηλεόραση και πετάει στην άλλη άκρη του καναπέ το τηλεκοντρόλ.

Άρης (1996)

Δεν ξέρω. Για να σκεφτεί.

Σωτήρης (1996)

Όλο σκέφτονται αυτές οι γκόμενες.

Άρης (1996)

Ενώ εμείς όλο πράττουμε, ε;

Το τηλέφωνο χτυπάει και ο Άρης πετάγεται από τον καναπέ και σπεύδει να απαντήσει. Το σκυλί σηκώνει το κεφάλι του.

Άρης (1996)

Ναι! Έλα! Που είσαι; Ναι, είναι και ο Σωτήρης εδώ. Έφερε και τις φωτογραφίες από την 

εκδρομή...

Ο Άρης αγγίζει κάποιες φωτογραφίες που βρίσκονται πλάι στην τηλεφωνική συσκευή. Πάνω-πάνω βρίσκεται η φωτογραφία της σκηνής 23.

Άρης (1996)

Εντάξει. Εδώ θα είμαι. Θα σε περιμένω…

Ο Άρης κατεβάζει το ακουστικό και με ύφος απογοητευμένο ανάβει άλλο τσιγάρο και κάθεται ξανά στον καναπέ. Ανοίγει ξανά την τηλεόραση. Ο εκφωνητής μιλάει για τον επικείμενο αγώνα του Παναθηναϊκού με τον Άγιαξ.

Σωτήρης (1996)

Τι σου είπε;

Άλφα (1996)

Έρχεται από εδώ. Θέλει να μιλήσουμε.

Ο Σωτήρης σηκώνεται όρθιος, διπλώνει την εφημερίδα και τη βάζει κάτω από τη μασχάλη του.

Άλφα (1996)

Που πας;

Σωτήρης (1996)

Τι να κάνω; Καλύτερα να σας αφήσω μόνους να τα πείτε.

Άρης (1996)

Θα ξανάρθεις μετά;

Σωτήρης (1996)

Ξέρω εγώ; Εσύ τι θέλεις;

Άρης (1996)

Δε θα δούμε τον αγώνα;

Ο Σωτήρης κοιτάζει το ρολόι του.

Σωτήρης (1996)

Σε καμιά ώρα αρχίζει.

Άρης (1996)

Σε καμιά ώρα θα έχω ήδη χωρίσει.

Σωτήρης (1996)

Είσαι σίγουρος;

Άρης (1996)

Τα λέμε μετά.

Ο Σωτήρης πηγαίνει προς την πόρτα, την ανοίγει και φεύγει. Το σκυλί πηγαίνει μαζί του ως την πόρτα γαβγίζοντας. Δείχνει σα να θέλει κι αυτό να βγει έξω.

Άρης (1996)

Εδώ εσύ!

σκηνή 112^η, ημέρα, εσωτερικό (κλιμακοστάσιο πολυκατοικίας)

Ο Σωτήρης του 1996, ενώ κατεβαίνει τα σκαλιά, πέφτει πάνω στον Άρη και στο Σωτήρη του 2011. Από το διαμέρισμα του Άρη του 1996 ακούγεται το γαύγισμα του σκυλιού του ολοένα και πιο δυνατό.

Σωτήρης (2011)

Που πας μικρέ;

Ο Σωτήρης του 1996 τους κοιτάζει παραξενεμένος.

Άρης (2011)

Είναι μέσα ο φίλος σου;

Σωτήρης (1996)

Ποιοι είστε εσείς;

Άρης (2011)

Θα του εξηγήσεις, σε παρακαλώ;

Ο Άρης  του 2011 κάνει νόημα στο Σωτήρη του 2011, ο οποίος κουνάει το κεφάλι του. Ο Άρης του 2011 προσπερνάει το Σωτήρη του 1996, που κοιτάζει σαστισμένος μία τον έναν και μία τον άλλο παράξενο επισκέπτη, ανεβαίνει τα σκαλιά και χτυπάει το κουδούνι του παλιού φοιτητικού του διαμερίσματος. Το σκυλί πίσω από την πόρτα γαυγίζει σαν δαιμονισμένο.

σκηνή 113^η, ημέρα, εσωτερικό (φοιτητικό διαμέρισμα Άρη)

Ο Άρης του 1996 ακούει το κουδούνι, σηκώνεται από τον καναπέ και κατευθύνεται προς την πόρτα.

Άρης (1996)

Τι ξέχασες πάλι; (προς το σκυλί) Σκάσε ρε!

Ο Άρης του 1996 ανοίγει την πόρτα και βλέπει μπροστά του τον μελλοντικό του εαυτό.

Άρης (1996)

Παρακαλώ;

Άρης (2011)

Γεια σου, Άρη! Μπορώ να περάσω;

Το σκυλί πέφτει πάνω στον Άρη του 2001, ο οποίος το κοιτάζει με τρυφερότητα και σκύβει και το χαϊδεύει. Ο Άρης του 1996 κοιτάζει με απορία το σκυλί του. Το σκυλί τώρα είναι ήρεμο.

Άρης (1996)

Ο κύριος; Γνωριζόμαστε;

Άρης (2011)

Μάλλον, όχι και τόσο καλά…

Ο Άρης του 2011 περνάει μέσα στο διαμέρισμα και ο Άρης του 1996 κλείνει την πόρτα. Ο Άρης του 2011 προχωράει μέχρι το παράθυρο και βλέπει δίπλα στην τηλεφωνική συσκευή τις φωτογραφίες από την εκδρομή.

Άρης (1996)

Θέλετε κάτι;

Ο Άρης του 2011 σκύβει και ενώ κοιτάζει τις φωτογραφίες, βλέπει μια σταγόνα αίμα να πέφτει πάνω τους. Γυρίζει προς το παράθυρο φέρνοντας το χέρι του στη μύτη.

Άρης (2011)

Ένα χαρτομάντιλο, σε παρακαλώ!

σκηνή 114^η, ημέρα, εσωτερικό (κλιμακοστάσιο πολυκατοικίας)

Ο μικρός και ο μεγάλος Σωτήρης είναι καθισμένοι στα σκαλιά της πολυκατοικίας και καπνίζουν. Ο Σωτήρης του 1996 φαίνεται ενθουσιασμένος.

Σωτήρης (2011)

Κατάλαβες;

Σωτήρης (1996)

Ναι, αμέ. Ο κύκλωπας πάνω είναι ο φίλος μου δεκαπέντε χρόνια μετά και έχει έρθει με τη μηχανή του χρόνου για να προειδοποιήσει τον εαυτό του για κάτι που δεν πρέπει να κάνει.

Σωτήρης (2011)

Μπράβο, ρε! Το ήξερα ότι θα τα έπιανες με την πρώτη.

Σωτήρης (1996)

Όμως δεν κατάλαβα, εσύ ποιος είσαι;

Σωτήρης (2011)

Μάντεψε!

Ο Σωτήρης  του 1996 παρατηρεί από πάνω ως κάτω το Σωτήρη του 2011 και ξαφνικά τινάζεται όρθιος και αρχίζει να φωνάζει.

Σωτήρης (1996)

Όχι, ρε πούστη! Τα μαλλιά μου!

Πίσω τους η πόρτα του διαμερίσματος ανοίγει και ακούγεται ξανά το γαύγισμα του σκυλιού. Οι δύο Σωτήρηδες σηκώνονται και κοιτάζουν προς τα πάνω. Ο Άρης του 2011 σκύβει, αγκαλιάζει το σκυλί και ύστερα σηκώνεται ξανά και αγκαλιάζει τον παλιό του εαυτό, που ανταποδίδει αμήχανα. Όπως είναι αγκαλιασμένοι ο μεγάλος Άρης λέει κάτι στο αυτί του μικρού, τον αφήνει, γυρίζει προς τη σκάλα και αρχίζει να κατεβαίνει τα σκαλιά, μέχρι που φτάνει δίπλα στους Σωτήρηδες.

Σωτήρης (2011)

Όλα καλά!

Άρης (2011)

Έχουμε ελάχιστη ώρα. Σε λίγο βγαίνει το φεγγάρι. Που είναι οι μηχανές;

Σωτήρης (2011)

Στο ξενοδοχείο.

Η μύτη του Άρη του 2011 τρέχει ακατάσχετα. Ο Σωτήρης του 1996 τον κοιτάζει τρομαγμένος. Ο Άρης μοιάζει σα να ζαλίζεται και ακουμπάει την πλάτη του στον τοίχο. Από την ανοιχτή ακόμα πόρτα του φοιτητικού διαμερίσματος ακούγεται ο ήχος του θυροτηλεφώνου. Ο μεγάλος Άρης κοιτάζει τον μικρό, που στέκεται ακόμα στην πόρτα σαστισμένος και με το σκυλί να τρίβεται στα πόδια του.

Άρης (2011)

Ήρθε.

Ο Σωτήρης του 2011 υποβαστάζει τον φίλο του.

Σωτήρης (2011)

Προλαβαίνουμε! Πάμε από την έξοδο του γκαράζ και παίρνουμε τη μηχανή του μικρού. Εκεί δεν την έχεις αφήσει, ρε;

 Σωτήρης (1996)

Ποια μηχανή;

Ο Σωτήρης του 2011 κοιτάζει ψηλά σα να υπολογίζει κάτι και αμέσως κλείνει τα μάτια του σαν να έχει μετανιώσει για αυτό που είπε.

Σωτήρης (1996)

Μηχανή! Θα πάρω μηχανή; (προς τον Άρη του 1996) Θα πάρω μηχανή!

Άρης (2011)

Πάμε!

Ο Άρης του 2011 και ο φίλος του αρχίζουν να κατεβαίνουν τα σκαλιά. Ο Σωτήρης του 2011, καθώς περνάει δίπλα από τον παλιό του εαυτό, βάζει κρυφά στην τσέπη του ένα διπλωμένο απόκομμα μιας εφημερίδας. Ο Σωτήρης του 1996 το βλέπει. Ο μελλοντικός του εαυτός του κλείνει το μάτι. Καθώς ο Άρης και ο Σωτήρης του 2011 κατεβαίνουν τα σκαλιά και φτάνουν στον από κάτω όροφο, βλέπουν το φωτάκι του ασανσέρ να δείχνει πως το ασανσέρ ανεβαίνει προς τα πάνω.

σκηνή 115^η, νύχτα, εξωτερικό (στο δρόμο – μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας)

Ο Άρης και ο Σωτήρης φτάνουν στην είσοδο. Ο Άρης φαίνεται εξαντλημένος.

Άρης

Δε θα προλάβουμε.

Σωτήρης

Θα προλάβουμε. Ταξί!

Ο Σωτήρης βγαίνει στον παρακείμενο κεντρικό δρόμο και προσπαθεί να σταματήσει ένα από τα διερχόμενα ταξί. Ο Άρης μένει ακουμπισμένος στα σκαλιά της εισόδου. Ένα χέρι τον αγγίζει στον ώμο. Γυρίζει απότομα και βλέπει την Ιφιγένεια.

Ιφιγένεια

Μου είπαν ότι με έψαχνες.

Άρης

Δεν έχω χρόνο.

Ιφιγένεια

Ποτέ δε θα έχεις.

Η Ιφιγένεια δίνει στον Άρη ένα κλειδί. Ο Άρης την κοιτάζει με απορία.

Ιφιγένεια

Αφήστε το έξω από το ξενοδοχείο. Θα περάσω να το πάρω μετά.

Άρης

Μα πως; Ξέρεις;

Η Ιφιγένεια φέρνει το χέρι της στα χείλη του Άρη. Ο Άρης της αγγίζει τα μαλλιά. Η Ιφιγένεια τραβιέται και του δείχνει ένα μηχανάκι που είναι σταθμευμένο ανάμεσα από δύο αυτοκίνητα.

Ιφιγένεια

Εκεί είναι!

Η Ιφιγένεια ανεβαίνει τα σκαλιά, αφήνοντας πίσω της τον Άρη να την κοιτάζει. Η Ιφιγένεια γυρίζει τον κοιτάζει μια τελευταία φορά, του χαμογελάει και μπαίνει μέσα στην πολυκατοικία. Εκείνη τη στιγμή επιστρέφει ο Σωτήρης.

Σωτήρης

Οι καριόληδες! Κανένας δε σταματάει.

Ο Άρης σηκώνεται και πηγαίνει ως το μηχανάκι. Φαίνεται σα να έχει ανακτήσει τις δυνάμεις του. Ανεβαίνει πάνω στο μηχανάκι, το ξεκλειδώνει και κάνει νόημα στο Σωτήρη που τον κοιτάζει έκπληκτος να τον ακολουθήσει.

Σωτήρης

Τι έκανες πάλι;

Άρης

Ακόμα τίποτα. Πάμε!

Ο Άρης και ο Σωτήρης, πάνω στο μηχανάκι, χάνονται στο βάθος του δρόμου.

σκηνή 116^η, νύχτα, εσωτερικό (φοιτητικό διαμέρισμα Άρη)

Ο Άρης του 1996 ανοίγει την πόρτα και βλέπει μπροστά του την Ιφιγένεια. Και οι δύο φαίνονται ταραγμένοι. Κοιτάζονται για λίγο χωρίς να μιλάνε.

Άρης (1996)

Θα περάσεις;

Ιφιγένεια

Ήθελα να σου πω…

Ο Άρης του 1996 αρπάζει την Ιφιγένεια και τη φιλάει με πάθος. Από το βάθος του διαμερίσματος ακούγεται το σκυλί να γαυγίζει και ο ήχος της τηλεοπτικής μετάδοσης του ποδοσφαιρικού αγώνα.

σκηνή 117^η, νύχτα, εσωτερικό (ρεσεψιόν ξενοδοχείου)

Ο Άρης και ο Σωτήρης μπαίνουν μέσα στο ξενοδοχείο. Ο ρεσεψιονίστας, με γυρισμένη την πλάτη στην είσοδο, παρακολουθεί τον αγώνα και δεν τους προσέχει. Ο Άρης παίρνει το κλειδί του δωματίου του και αφήνει το κλειδί από το μηχανάκι της Ιφιγένειας. Ο Σωτήρης αρχίζει να ανεβαίνει τα σκαλιά.

σκηνή 118^η, νύχτα, εσωτερικό (μπαρ)

Ο Σωτήρης του 1996 κάθεται σε ένα σκαμπό στο μπαρ και παραγγέλνει μία μπύρα. Ο κόσμος τριγύρω του παρακολουθεί από τις οθόνες της τηλεόρασης τον ποδοσφαιρικό αγώνα. Ανάβει ένα τσιγάρο. Βγάζει το απόκομμα της εφημερίδας που του έβαλε κρυφά στην τσέπη του ο Σωτήρης του 2011. Το ξεδιπλώνει, ενώ ο μπάρμαν του σερβίρει την μπύρα του. Ο Σωτήρης κοιτάζει έκπληκτος το απόκομμα και γουρλώνει τα μάτια του. Στο απόκομμα υπάρχει μια φωτογραφία των παικτών της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου να πανηγυρίζουν την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 2004.

σκηνή 119^η, νύχτα, εσωτερικό (δωμάτιο ξενοδοχείου)

Ο Άρης είναι καθισμένος στο κρεβάτι και έχει στα πόδια του τη Μηχανή του και πληκτρολογεί κάτι πάνω στην οθόνη της. Ο Σωτήρης ψάχνει τα κανάλια της τηλεόρασης μέχρι που βρίσκει μια μουσική εκπομπή και δυναμώνει τέρμα τον ήχο. Μια ροκ επιτυχία της εποχής. Στη συνέχεια παίρνει στα χέρια του το δικό του κράνος και κάνει τις δικές του ρυθμίσεις. Όταν τελειώνει κοιτάζει τον Άρη, ο οποίος κουνάει το κεφάλι του, σα να λέει «όλα καλά, πάμε!». Ο Σωτήρης τραβάει την πολυθρόνα του δωματίου και την βάζει απέναντι από το σημείο όπου κάθεται ο Άρης. Φοράνε ταυτόχρονα τα κράνη τους και τα δένουν γύρω από το λαιμό τους. Ο Άρης χαμογελάει κουρασμένα. Ο Σωτήρης σηκώνει τα χέρια του και κάνει το σήμα με τα σταυρωμένα χιαστί δάκτυλα. Ο Άρης σηκώνει το γερό του χέρι και φέρνει τον δείκτη του στον κρόταφο του, παριστάνοντας πως πυροβολεί τον εαυτό του. Ο Σωτήρης γελάει, ενώ αρχίζει να ακούγεται ο θόρυβος της Μηχανής και να γεμίζει το δωμάτιο με το λευκό φως.

σκηνή 120^η, νύχτα, εσωτερικό (ρεσεψιόν ξενοδοχείου)

Ο ρεσεψιονίστας, ενώ παρακολουθεί τον αγώνα στην τηλεόραση, σηκώνει ενοχλημένος τα μάτια του προς την οροφή. Ακούγεται η μουσική από την τηλεόραση του δωματίου του Άρη και ο ήχος της Μηχανής που βαθμιαία την επικαλύπτει. Ο εκφωνητής του αγώνα περιγράφει μια πολύ κρίσιμη στιγμή (αυτή που οδηγεί στη συνέχεια στο γκολ του Βαζέχα), ενώ η τάση του ρεύματος πέφτει. Ο ρεσεψιονίστας κοιτάζει το φως στην οροφή και ύστερα την τηλεόραση το σήμα της οποίας χάνεται και επανέρχεται. Ο ήχος της Μηχανής ολοένα και δυναμώνει, μέχρι που σβήνει ξαφνικά, βυθίζοντας το ξενοδοχείο στο σκοτάδι και στη σιωπή, μια στιγμή ακριβώς πριν ο εκφωνητής φωνάξει «γκολ».

(συνεχίζεται...)