Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

η έμπνευση

Καλό-κακό, το κειμενάκι αυτό εμένα προσωπικά μου άρεσε. Αν και νομίζω πως αυτό που γούσταρα ακόμα περισσότερο είναι που, ενώ βρισκόμουνα σε μπλοκάρισμα, κατάφερα να βρω έστω και τελευταία στιγμή το θέμα μου. Κι αυτό νομίζω πως ήτανε το πιο πολύτιμο που μού άφησε αυτή εδώ η άσκηση. Ότι οι αφορμές για να ενεργοποιηθεί η διαδικασία της εμπνεύσεως βρίσκονται συχνά εκεί που δεν τις περιμένεις. Σαν βόμβα των τρομοκρατών σε κάποια ξέγνοιαστη αθλητική διοργάνωση.

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

ελμπασάν

Για να τονώσω λίγο το έτσι κι αλλιώς πεσμένο μου ενδιαφέρον για αυτό το μουντιάλ, είπα να πάω να δω τον τελικό κάπου στα εξωτικά βαλκάνια. Το είπα στον φίλο στο βουλκανιζατέρ, την ώρα που τσέκαρε τις ρόδες μου, κι αυτός απόρησε:
"Γιατί δεν κάθεσαι εδώ, να δεις το ματς μαζί με την παρέα σου".
Μου θύμισε πως η παρακολούθηση της μπάλας είναι ένα σπορ πιο ομαδικό ακόμα κι από το ίδιο το ποδόσφαιρο.
"Θα έρθουνε δυο φίλοι μου μαζί", τον καθησύχασα.
"Εάν περάσετε από το Ελμπασάν, να πάτε από το ξαδερφάκι μου. Έχει καφενείο εκεί και δείχνει τους αγώνες. Έχει και ωραίο τσίπουρο", με συγκίνησε..
Στο μεταξύ το αμάξι μου, ανυπόμονο, άρχισε να μαρσάρει από μόνο του. Ευθυγραμμίστηκα, ζυγοσταθμίστηκα, μετρήθηκα σε ατμόσφαιρες.. Φεύγω.

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

το λιοντάρι

Τον Φεβρουάριο του 1995 επισκέφτηκα για πρώτη φορά τη Φλώρινα. Τότε ακόμα σπούδαζε ένας φίλος μας εκεί και είχαμε πάει να τον δούμε. Ο φίλος μας, θέλοντας να μας ξεναγήσει όσο καλύτερα μπορούσε στην πόλη και στην περιοχή, φρόντισε να μας πάει σχεδόν παντού και πραγματικά κατάφερε να μου μείνει το ταξίδι αυτό ως μια χορταστική ανάμνηση. Την τελευταία μέρα και μιας και υπήρχε χρόνος αρκετός μέχρι να αναχωρήσει η αμαξοστοιχία μας, μας πρότεινε να πάμε να δούμε το ζωολογικό κήπο της πόλης. Ομολογώ ότι η ιδέα του δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα, αφού αυτού του είδους τα αξιοθέατα τα θεωρώ ανούσια και θλιβερά. Τέλος πάντων, αφού οι άλλοι επιμένανε, υπέκυψα κι εγώ και ακολούθησα. Δεν θυμάμαι που ακριβώς βρισκότανε εκείνος ο ζωολογικός και επειδή δεν τον ξανασυνάντησα τα δύο τελευταία χρόνια, που ανέβαινα τόσο συχνά στη Φλώρινα, είναι φορές που σκέφτομαι πως στην πραγματικότητα τον είχα φανταστεί ή πως τον μπέρδευα με κάποιο άλλο ταξίδι. Ωστόσο, θυμάμαι πάρα πολύ καλά ότι ανάμεσα στα εκθέματα του κήπου υπήρχε ένα λιοντάρι. Θυμάμαι πόσο πολύ φαινόταν να ασφυκτιά μέσα στο μικροσκοπικό κελί του. Θυμάμαι το μάλλον παραιτημένο βλέμμα του. Ήθελα πάντα να γράψω κάτι για αυτό, μα διαρκώς το ανέβαλα. Τελικά νομίζω πως έγραψε το λιοντάρι μια ιστορία για εμένα.

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

η παρωδια

Η παρωδία είναι ένα πράγμα πολύ πιο σοβαρό από ό,τι νομίζουμε συνήθως. Για να παρωδήσεις έναν δημιουργό θα πρέπει, όχι μόνο να έχεις μελετήσει το έργο του σε βάθος, αλλά και να το εκτιμάς απεριόριστα, για να μην πω να πίνεις νερό στο όνομά του. Επίσης είναι ένα κατεξοχήν είδος γραφής μαθητείας, αφού παρωδώντας κάποιον ποιητή ή συγγραφέα, απασχολείσαι με τρόπο διδακτικό και ευχάριστο ταυτόχρονα με το ύφος, το ρυθμό, τα αφηγηματικά του μέσα, τα δομικά στοιχεία, το πάθος και τη δυναμική της ποιητικής του. Με άλλα λόγια, θα λέγαμε πως στην Δημιουργική Γραφή όποιος αγαπάει, παιδεύει κι από τη αγάπη και το παίδεμα αυτό εν τέλει εκπαιδεύεται.
Είναι γνωστό πως ο ιδρυτής του Μεταπτυχιακού «Δημιουργική Γραφή» στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, Μίμης Σουλιώτης, διέπρεψε στο είδος αυτό αφήνοντάς μας, μεταξύ άλλων, και εξαιρετικά δείγματα καβάφειας παρωδίας, που αποδεικνύουν πως στόχος απώτερος κάθε φιλόδοξου δημιουργού θα πρέπει να είναι να δει κάποια στιγμή το έργο του να πέφτει θύμα «κανιβαλισμού» των πιο μελετηρών αναγνωστών του.

Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

οι λέξεις

Αφού απαγγείλω το ποίημά μου μες στην τάξη, σηκώνω το κεφάλι και κοιτάζω τον ποιητή περιμένοντας την κριτική του με αγωνία. Αυτός χαμογελάει και λέει ένα κάπως αφηρημένο «μάλιστα». Ωστόσο δεν ζητάει να πάμε παρακάτω και να διαβάσει ο επόμενος. Μοιάζει σαν να θέλει κάτι να συμπληρώσει. «Να σε ρωτήσω κάτι;» μου λέει. «Εσύ φοράς ρολόι;» Του απαντάω αρνητικά. «Και την ώρα από πού την βλέπεις; Από το κινητό σου μάλλον, ε; Δεν σας φαίνεται περίεργο που διστάζουμε να χρησιμοποιήσουμε κάποιες λέξεις στον ποιητικό μας λόγο; Που τις θεωρούμε, ας πούμε, αντιποιητικές και τις αντικαθιστούμε με άλλες που μας φαίνονται πιο ρομαντικές και πιο ταιριαστές στους στίχους μας; Τολμήστε να χρησιμοποιείτε όλες τις λέξεις στα ποιήματά σας. Και το ρολόι, όπως και το κινητό τηλέφωνο, κάποτε υπήρξε ένα τεχνολογικό επίτευγμα, ένας νεωτερισμός, ωστόσο αυτό δεν εμπόδισε τους ποιητές της εποχής εκείνης να βάλουν μέσα στα ποιήματά τους τη λέξη που το περιέγραφε.»