η θαλασσα στα ονειρα του

εχετε γνωρισει ποτε καποιον που δεν εχει δει ποτε του τη θαλασσα; εγω γνωρισα πριν απο λιγα χρονια εναν σε καποιο χωριο της αργιθεας. ηταν ενας νεος κτηνοτροφος -γυρω στα τριαντα τον εκανα, αλλα επειδη η υπαιθρος σκληραινει τα προσωπα, μπορει να ηταν κ νεοτερος- που μεχρι τοτε το πιο μακρυ ταξιδι που ειχε κανει ητανε μεχρι την καρδιτσα. οταν με ρωτησε απο που ειμαι κ του ειπα απο το βολο, μου απαντησε, "α, απο τη θαλασσα!". μου εκανε εντυπωση ο ενθουσιασμος του, αλλα οταν μετα μου εξηγησε οτι την εχει δει μοναχα απο την τηλεοραση, η εκπληξη μου εγινε ακομα μεγαλυτερη. κ οχι, δεν ηταν κανενας αγραμματος χωριατης. ειχε τελειωσει το λυκειο, του αρεσε πολυ να διαβαζει εφημεριδες κ βιβλια -θυμαμαι, μαλιστα, οτι μου ζητησε να του δωσω να ριξει μια ματια στο βιβλιο που κουβαλουσα τοτε μαζι μου- κ ειχε εναν ωραιο τροπο να αφηγειται την ιστορια του τοπου του. οι περισσοτεροι βλεπουμε τη θαλασσα σε τοσο μικρη ηλικια που συνηθως δεν αποθηκευεται στη μνημη μας η πρωτη εκεινη εντυπωση κ ισως για αυτο να μην εκτιμουμε κ τοσο το μεγεθος κ την αξια της. πώς είναι ομως να την αντικρυζεις για πρωτη φορα στα εικοσι ή στα τριαντα σου;
κουβεντιασα, τις λιγες μερες που περασαμε εκει στα βουνα, το θεμα αυτο με την παρεα μου κ στο τελος καποιος πιο τολμηρος απο τους φιλους μου δεν αντεξε κ του προτεινε να τον παρουμε μαζι μας φευγοντας. αυτος φανηκε να δισταζει. "αν ειναι τα λεφτα, μην ανησυχεις", προσεθεσε ενας αλλος φιλος. "θα σου πληρωσουμε εμεις τα εξοδα για να γυρισεις μετα πισω στο χωριο σου", του ειπε κ αυτος ετρεξε ολο χαρα να ετοιμαστει για το ταξιδι της ζωης του. η ολη ιστορια κ η προκληση ειχαν λαβει μεσα στα κεφαλια μας μυθικες διαστασεις. στην επιστροφη απο την αργιθεα, επειδη ημασταν με δυο αμαξια, σχεδον τσακωθηκαμε για το ποιοι θα συνταξιδεψουν με τον "ιθαγενη". ολοι μας θελαμε να απολαυσουμε απο πρωτο χερι τις αντιδρασεις του, οταν θα φταναμε στην εισοδο του βολου κ θα αποκαλυπτοταν ο παγασητικος μπροστα στα ματια του. οταν αυτος μας ειδε να μαλωνουμε, εβαλε τα γελια κ μας ειπε: "ηρεμηστε, ρε παιδια! τα κατσικια μου κανουν λιγοτερη φασαρια.."
αυτη ομως δεν ηταν η καλυτερη ατακα του. ετσι οπως ηταν αμαθος στα ταξιδια, ζαλιστηκε μαλλον κατα τη διαρκεια της διαδρομης κ τελικα αποκοιμηθηκε. αναγκαστηκαμε να τον σκουντηξουμε για να ξυπνησει κ να μην χασει το θεαμα για το οποιο τον ειχαμε μαζι μας κουβαλησει. "ξυπνα, ρε! κοιτα εκει! η θαλασσα.." αυτος τοτε ανοιξε τα ματια του, κοιταξε μπροστα του ανεκφραστος κ υστερα μας ειπε: "αυτο ειναι ολο; στο ονειρο μου ητανε καλυτερη.." οταν φτασαμε στην πολη, αν κ του προτειναμε να τον φιλοξενησουμε ή να του πληρωσουμε ξενοδοχειο για μια εστω βραδια, αυτος επεμενε να τον αφησουμε στα κτελ για να γυρισει αμεσως πισω στο χωριο του. το κτελ για την καρδιστα ηθελε κανενα τριωρο μεχρι να αναχωρησει. "τι θα κανεις μεχρι τοτε;" τον ρωτησαμε. "ξερω κ εγω..", απαντησε αυτος, "ενταξει, εδω δεν με ξερει κανενας. μαλλον θα κατσω σε καμια γωνια κ θα κλαψω με την ησυχια μου.."

suitable geometry

το καστινγκ

καθε τριτη βραδυ, πριν φυγω απο θεσσαλονικη για βολο, περναω απο ενα μαγαζι στη φραγκων κ παιρνω εναν καφε για τον δρομο. καθε τριτη βραδυ στο μαγαζι αυτο μαζευονται κ τα λενε τα μελη μιας πολιτικης, απο οτι εχω καταλαβει, οργανωσης. δεν βγαζω κ πολυ νοημα απο οσα προλαβαινω καθε φορα να κρυφακουσω, αλλα εχω προσεξει οτι παντα αποκαλουνται μεταξυ τους "συνελληνιδες κ συνελληνες", κ οταν αναφερονται στον αρχηγο τους, λενε παντα με σεβασμο κ περηφανια "ο πολεμαρχος". μεχρι να μου ετοιμασει η κοπελα πισω απο το μπαρ τον καφε μου, καθομαι κ τους παρατηρω κ προσπαθω να καταλαβω τι συμβαινει μεσα στα κεφαλια τους. οι φατσες τους μου θυμιζουν ηθοποιους απο παλιες κωμωδιες ή συγχρονες ταινιες τρομου με εξορκισμους, δαιμονισμενους κ αλλα τετοια ομορφα. πολυ θα ηθελα, μια τριτη που να μην βιαζομαι, να πεταχτω κ να παρεμβω στην κουβεντα τους. να τους φωναξω κανενα "μα τι βλακειες ειναι ολα αυτα που λετε; πατε καλα; γονεις, παιδια δεν εχετε να σας μαζεψουν σπιτια σας;".. καθε φορα που καποιος απο αυτους προσεχει οτι τους παρατηρω, κανει με τροπο νοημα στους αλλους να σταματησουν ή εστω να συνεχισουν να μιλουν πιο χαμηλοφωνα. σκεφτομαι πως η δικη μου φατσα θα τους θυμιζει ηθοποιους απο θριλερ αστυνομικα ή ταινιες με κατασκοπους, πρακτορες κ αλλους τετοιους περιεργους. κ υστερα παιρνω τον καφε μου κ φευγω. στο δρομο για τον βολο, καθε τριτη βραδυ, σκεφτομαι οτι τα τελευταια χρονια η χωρα εχει μετατραπει σε ενα απεραντο κινηματογραφικο καστινγκ..

ενα κουνουπι

ξεκινησα χθες, λιγο πριν τα μεσανυχτα, να παω απο τη θεσσαλονικη στον βολο. στα διοδια των μαλγαρων κατεβασα το παραθυρο για να πληρωσω κ τρυπωσε μεσα στο ανταμομπιλ ενα κουνουπι. θα βαρεθηκε μαλλον εκει, στο δελτα του αξιου, κ ειπε να κατεβει μια βολτα προς τα νοτια, να αλλαξει παραστασεις. μεχρι να φτασουμε στην κατερινη με ειχε τσιμπησει ηδη τρεις φορες. στην τριτη με ειδε που προσπαθωντας να το χτυπησω κοντεψα να χασω τον ελεγχο του οχηματος κ σταματησε. μπορει κ να ειχε πια χορτασει. αραξε πανω στο ταμπλο κ χαζευε τα αλλα εντομα που σκαγαν στο παρμπριζ μου. "το κανεις συχνα αυτο", το ρωτησα; "ποιο αυτο;" απορησε εκεινο. "να ταξιδευεις", ειπα. "κοιτα", αρχισε να μου λεει με ενα υφος λιγακι ειρωνικο, "ζω ολες κ ολες δεκα μερες. αν ειναι να τις περασω μεσα στους βαλτους με την οικογενεια, καλυτερα να βουτηξω απο τωρα μες στο μπαϊγκον να ξεμπερδευουμε. κ εσυ, παντως, απο οτι βλεπω, τα κανεις τα χιλιομετρακια σου.." "ε, ναι.. λογω δουλειας.. ανεβοκατεβαινω την εθνικη συνεχεια. βασικα, εδω, στον δρομο μενω." "αληθεια; ποτε γυριζεις στα βορεια ξανα; σε προλαβαινω; αν ειναι, να το κανονισουμε.." "ναι ρε, εννοειται.. το αμαξι κ η επιδερμιδα μου στη διαθεση σου.." "εισαι ενταξει τυπος.. κατι ηξερα που σε διαλεξα. εχεις κ μηδεν αρνητικο, το αγαπημενο μου.. κ δεν μου λες, εσυ γενικα πώς τα περνας; τσιμπας τιποτα;"

υπηρχαν ομως κ πιο ενδιαφερουσες αντιδρασεις

περασα, πριν λιγο, εξω απο μια εκκλησια οπου γινοταν μια κηδεια. ο συγχωρεμενος ηταν στρατιωτικος κ τοσο το προαυλιο οσο κ οι περιξ δρομοι ηταν γεματοι συναδελφους του. οι περαστικοι κοντοστεκονταν κ κοιτουσαν απορημενοι ολους αυτους τους τεθλιμμενους ενστολους με τους μπερεδες, τα σπαθια κ τα παρασημα. χαζευαν τη στρατιωτικη μπαντα κ τους φανταρους που απεδιδαν τιμες στους διοικητες κ τους επισημους κ ολοι αναρωτιοντουσαν, "τι εγινε, ρε παιδια; ποιος πεθανε;". υπηρχαν ομως κ πιο ενδιαφερουσες αντιδρασεις: ακουσα εναν παππου να ρωταει χαμογελαστος, "τι παθαμε παλι; πραξικοπημα;" κ υστερα ενα πιτσιρικι σκυθρωπο να λεει στη μανα του που το κρατουσε απο το χερι, "ρε μαμα.. παλι καρναβαλι εχουμε;". η κραυγαλεα αντιθεση αυτων των δυο αντιδρασεων μού φανηκε σαν ενα σχολιο για την ιστορια, τη ζωη, τα παθη κ τα λαθη τα ανθρωπινα. δεν ξερω.. σαν καπως ετσι, ολα σε αυτον τον κοσμο, λεει, καποτε ξεκιναν αστεια κ καταληγουνε καποια στιγμη τρομακτικα, αλλα κ το αντιστροφο..