για τον δρομο

τις περισσοτερες πρωτοχρονιες της ζωης μου τις εχω ζησει στο σπιτι μου στον βολο. πεντε φορες μεσα στον εικοστο πρωτο αιωνα βρεθηκα παραμονη πρωτοχρονιας σε πολεις του εξωτερικου - καθε φορα κ με αλλα συναισθηματα, καθε φορα κ για διαφορετικη αιτια. αποψε θα αλλαξω τον χρονο για τριτη συνεχομενη φορα στη θεσσαλονικη κ ελπιζω, οπως κ περυσι, να ανεβουμε ξανα 12 παρα κατι στην ταρατσα. υπαρχει, ομως, μια αλλαγη του χρονου στη ζωη μου που με εχει βρει κυριολεκτικα στον δρομο:

το 2005 δουλευα στην αθηνα. ειχα πει να μεινω εκει σε ολη τη διαρκεια των εορτων, αλλα τελικα αλλαξα τελευταια στιγμη γνωμη, πηρα το αμαξι μου κ εφυγα για τον βολο. μια σειρα απο τυχαια περιστατικα, ωστοσο, καθυστερησαν πολυ την αναχωρηση μου, με αποτελεσμα να εχει παει 12 παρα κ εγω ακομα να ταξιδευω σε μια ερημη, σιωπηλη κ παγωμενη εθνικη οδο. για να μην αγχωνομαι, σταματησα να κοιταζω το ρολοι κ ανοιξα τερμα τη μουσικη στο ραδιοφωνο κ ειπα δεν πειραζει. κ εκει που ειχα πιστεψει οτι ειναι δικος μου ολοκληρος ο δρομος, βλεπω ξαφνικα απο πισω μου ενα ταξι να μου παιζει τα φωτα. το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα ηταν οτι ηθελε κατι να μου πει, πως ειχα καποιο προβλημα, πως καποιο φαναρι μου δεν αναβε ή κατι τετοιο. εκοψα ταχυτητα, εκανα δεξια κ τον αφησα να με προσπερασει. το ταξι εφτασε διπλα μου κ ο οδηγος του κατεβασε το παραθυρο κ κατι μου φωναξε, που εκει μεσα, στον χαμο του αυτοσχεδιου ατομικου μου ρεβεγιον, δεν μπορεσα να ακουσω. κατεβασα το παραθυρο κ εγω κ ο κρυος αερας με βαρεσε αμεσως στο κεφαλι. ο ταξιτζης ακομα οδηγουσε με σταθερη ταχυτητα στο πλαϊ μου. "τι λες;" τον ρωτησα. "καλη χρονια, φιλε μου!", μου φωναξε ξανα ο αγνωστος κ αμεσως γκαζωσε κ εξαφανιστηκε στο βαθος του δρομου κ του χρονου. κοιταξα το ρολοι του αυτοκινητου. εγραφε 00 κ κατι.
λιγα χιλιομετρα μετα σταματησα σε κατι διοδια. οι τρεις υπαλληλοι που ειχαν βαρδια ειχαν μαζευτει ολοι μεσα σε ενα απο τα κουβουκλια κ γιορταζαν, οπως μπορουσαν, τη βραδια. θυμαμαι οτι μαζι με την αποδειξη μού προσφεραν κ ενα γλυκο. τα τραγουδια που ακουγανε ηταν τοσο ασχετα με τα δικα μου, αλλα για καποιον λογο η μουσικη μας μού φανηκε οτι συντονιζοταν μεσα σε μια παραδοξη κ αγρια αρμονια. "ωραια περνατε εσεις εδω..", ειπα αμηχανος. "δωσε του παιδιου ακομα ενα γλυκο", ειπε ενας απο τους υπαλληλους στη συναδελφο του που ειχε βγει στο παραθυρο για να με εξυπηρετησει. "κανενας τετοια ωρα δεν κυκλοφορει. μονοι μας θα τα φαμε."
κ ετσι, με αυτα τα δυο γλυκα συνεχισα μεχρι τον βολο το ταξιδι μου. ενα για μενα κ ενα για τον δρομο.

καλο 2017, λοιπον, φιλοι μου! τα λεμε μεσα..

τα γραφεια μου

σε καθε πολη οπου εχω ζησει φροντιζα παντα να βρισκω ενα μαγαζι που να μπορω να το χρησιμοποιω, ασπουμε, σαν γραφειο. οι προδιαγραφες που θα επρεπε να πληροι το εκαστοτε δημοσιο γραφειο μου ηταν πολυ συγκεκριμενες: επρεπε καταρχην να ειναι ησυχο. δηλαδη να μην βαραει η μουσικη - ο κοσμος δεν με πειραζε. επειτα, επρεπε (απο το 2005 κ μετα) να εχει ενα τασακι στο τραπεζι μου κ (απο το 2010 κ μετα) να υπαρχει κ μια παλιοσυνδεση στο ιντερνετ. τελος, καλο θα ηταν να εχει υπομονετικο προσωπικο, που να μην ενοχλειται αν ενας πελατης του αποφασιζε να χτυπαει οχταωρα εκει πινοντας μοναχα μια μπυρα.
στις βρυξελλες ηταν το lava, που το μισο περιπου το ειχαν μετατρεψει σε rookruimte (χωρος καπνιστων). ειχε κ ενα ωραιο τραπεζι στο παραθυρο, οπου καθομουν με τις ωρες κ χαζευα τον δρομο. καμια φορα ο ιδιοκτητης του, οταν το εβρισκα πιασμενο απο κανεναν μεθυστακα σε ληθαργο, τον επιανε κ τον πετουσε εξω. "ο ανθρωπος ηρθε για να δουλεψει εδω", του φωναζε, "δεν μπορεις να του κρατας εσυ ετσι το τραπεζι." στη μαδριτη ηταν το barco, οπου το καπνισμα ητανε, υποτιθεται, prohibido, αλλα οι τυποι εκαναν τα στραβα ματια κ ειχε κ ενα τραπεζι στον προθαλαμο, το οποιο δεν ειχε ακομα αποφασισει αν ηταν στεγασμενο ή υπαιθριο. στο βελιγραδι παραλιγο να γινει το leila, αλλα το γνωρισα λιγο πριν σηκωθω κ φυγω. στην αθηνα, ενταξει, ηταν πολλα κ διαφορα, ενα σχεδον σε καθε γειτονια - το μοντεμ μου ακομα τα θυμαται.
ο βολος εχει ωραια μαγαζια, αλλα ετσι κ κανω το λαθος να παω να πιω εκει καφε μοναχος μου, θα περασει το μισο μου σοϊ κ αλλοι τοσοι παλιοι συμμαθητες, θα σταματησουν κ θα ρωτησουν τι κανω (κ θα εννοουν τι επαθα κ ειμαι ετσι μονος - κ ισως θα εχουν δικιο). οχι, αυτες ειναι συνηθειες της αλλοδαπης κ των μεγαλων πολεων.
κ τωρα στη θεσσαλονικη καθομαι, τα θυμαμαι κ τα γραφω ολα αυτα σε ενα ωραιο μπαρ ημιυπογειο, εδω κοντα στο σπιτι. απο το χαμηλο παραθυρο χαζευω το βαδισμα των περαστικων κ προσπαθω να μαντεψω αλλος πού τριγυρναει ασκοπα κ αλλος πού βιαζεται να παει. διπλα μου εχω μια γλαστρα με αλεξανδρινο - μερος, φανταζομαι, του ταπεινου χριστουγεννιατικου διακοσμου. στον τοιχο απεναντι μου ο ερνεστ ο χεμινγουεη με κοιταζει ειρωνικα, με υφος "παλι με ενα εσπρεσακι θα την βγαλεις;". με αλλα λογια κ προς καθε ενδιαφερομενο, αν βρισκεστε κ εσεις τις μερες αυτες στη συμπτωχευουσα κ θελετε λιγακι να τα πουμε, θα με βρειτε εδω, σβωλου 19, στο ημιυπογειο. παντα ωρες γραφειου.

ινσμπουργκ

μην πας ποτε μονος -ή εστω χωρις ενα βιβλιο- στο ταχυδρομειο παραμονες γιορτων. πηγα σημερα για να πληρωσω τα τελη κυκλοφοριας κ εχασα κοντα δυο ωρες απο την ζωη μου. τουλαχιστον φευγοντας πηρα μαζι μου μια καλη ιστορια:
καποια στιγμη, ενος νεαρος, κρατωντας ενα διπλωμενο χαρτι απο τετραδιο, με πλησιασε κ με ρωτησε αμηχανος τι θα επρεπε να κανει για να στειλει "αυτο το γραμμα" στην αυστρια. του επεσημανα οτι καταρχην επρεπε να αγορασει εναν φακελο για να το βαλει μεσα. "συγγνωμη", μου ειπε, "δεν το εχω ξανακανει.. δεν ξερω τι χρειαζεται." του απαντησα πως δεν πειραζει κ τον εστειλα στο κοντινοτερο χαρτοπωλειο. μιση ωρα μετα ο νεαρος επεστρεψε λιγο πιο ευδιαθετος κ ηρθε ξανα κοντα μου δειχνοντας μου τον φακελο που ειχε μολις αγορασει. "τωρα τι κανω;" με ρωτησε. του ειπα οτι πρεπει να γραψει πανω στον φακελο τη διευθυνση του παραληπτη. "α..", μου λεει, "δεν την ξερω απεξω. την εχω, ομως, γραμμενη μεσα.. στο γραμμα." κανοντας ο,τι ηταν ανθρωπινως δυνατο για να συγκρατησω τα γελια μου προσπαθησα να τον βοηθησω να ανοιξει τον ηδη σφραγισμενο φακελο χωρις να τον καταστρεψει. τελικα δεν τα καταφεραμε κ τον εστειλα ξανα στο χαρτοπωλειο να παρει εναν καινουριο.
ο νεαρος εφυγε τρεχοντας αυτη τη φορα κ απο τη βιασυνη του παρατησε το γραμμα του στα χερια μου. μεχρι να επιστρεψει εκ νεου, του εριξα μια ματια. ηταν γραμμενο στα αγγλικα κ απευθυνοταν σε καποια ιζαμπελα. τα πιο πολλα απο αυτα που εγραφε δεν τα καταλαβαινα κ οχι επειδη ειχα αγνωστες λεξεις. το ξερω, μεγαλη αδιακρισια μου, αλλα επρεπε καπως την ωρα να περασω. αν ειχα φροντισει να παρω μαζι μου ενα βιβλιο, οχι, δεν θα το εκανα. αλλα μαλλον ουτε θα εγραφα τωρα αυτην την ιστορια.
ο νεαρος, ας τον πουμε φερδινανδο για να ταιριαζει με την κοπελια, γυρισε με νεο φακελο στο ταχυδρομειο, λιγο πριν εμφανιστει το νουμερο μου στον φωτεινο πινακα. για να μην χασω τη σειρα μου, αλλα κ για να μην περιμενει κ αυτος μεχρι τον νεο χρονο (να πω εδω οτι ακομα δεν ειχε παρει δικο του χαρτακι με νουμερο απο το μηχανημα), ανελαβα να του το στειλω εγω κ του ειπα να κατσει κ να με περιμενει. αντεγραψα, λοιπον, μονος μου τη διευθυνση της ιζαμπελας απο το ινσμπουργκ, εβαλα το γραμμα μες στον φακελο, τον εκλεισα, κολλησα πανω του κ τρια γραμματοσημα με τη φατσα του αριστοτελη -σιγουρα θα την εντυπωσιαζαμε- κ το εστειλα. μαλιστα, αποφασισα, ισως απο τυψεις, τα γραμματοσημα να του τα κερασω. εξαλλου, μπροστα στα 135 ευρω, των τελων που αντιστοιχουν στο ανταμομπιλ, ηταν το κοστος τους ασημαντο.
ο φερδινανδος, στο μεταξυ, με περιμενε στην εξοδο καπνιζοντας. "τωρα τι πρεπει να κανω;" με ρωτησε, σιγουρος οτι κατι τού ειχε παλι διαφυγει. "τωρα τιποτα. μονο να περιμενεις." τον ειδα προβληματισμενο. δεν κρατηθηκα: "γιατι δεν της εστελνες ενα η-μεϊλ, ρε παιδι μου;" "συνηθως με η-μεϊλ τα λεμε ή απο το φεϊσμπουκ, αλλα αυτη την τελευταια φορα μού εστειλε τη διευθυνση της κ μου ζητησε να της κανω εκπληξη..". σειρα μου να προβληματιστω. "τι;" εκανε αυτος, "μαλακια εκανα;" "οχι", του απαντησα, "ολα καλα.. καλα χριστουγεννα!"
στο δρομο για το σπιτι κ τσαλακωνοντας την αποδειξη των τελων κυκλοφοριας νευρικα, αν οχι κ νευριασμενα, σκεφτομουν πως κατω απο αλλες συνθηκες μπορει κ να τον πηγαινα εγω με το αμαξι ως το ινσμπουργκ.

dickensian

μια ταξη

δεν πηγαινε αλλο. επρεπε να βαλουμε στο σπιτι κ στα οικονομικα μας μια ταξη. στο εξης θα χρησιμοποιουμε αυστηρα τους πληρωμενους λογαριασμους μας σαν σουβερ κ τους απληρωτους σαν σελιδοδεικτες

ο νοστιμος καιρος

ξυπνησα σημερα κ ειδα οτι ειχα καμια δεκαρια κλησεις απο εναν αγνωστο αριθμο, ο οποιος ξεκινουσα απο 22810. σκεφτηκα οτι θα ηταν μαλλον λαθος κ εφυγα απο το σπιτι χωρις να το ψαξω περισσοτερο. πριν απο λιγο το τηλεφωνο μου ξαναχτυπησε. παλι το ιδιο νουμερο. απαντησα. ακουσα μια αντρικη φωνη, μαλλον ηλικιωμενου, να με ρωταει αν ειμαι ο λεοναρδος. επειδη το ονομα μού εκανε εντυπωση, αντι να του πω αμεσως οτι εχει κανει λαθος, τον ρωτησα ποιος ειναι κ ποιον ψαχνει ακριβως. "ο δομενικος ειμαι", μου απαντησε, "κ ψαχνω τον εγγονο μου. εσυ ποιος εισαι;" "εγω ειμαι απλα ενας γιαννης, λυπαμαι.." του ειπα ταπεινωμενος μετα απο την τοση αναγεννηση που ειχε πλημμυρισει την ασκοπο αυτον διαλογο. μου ζητησε ευγενικα συγγνωμη, αλλα λιγο πριν το κλεισει προλαβα κ τον ρωτησα τι καιρο εχει τωρα στη συρα. "πολυ νοστιμο" (ετσι ακριβως), μου απαντησε ο φραγκοπαππους, "να πεις στον λεοναρδο να σε φερει μαζι του την επομενη φορα", αδιαφορωντας οσο πιο κυκλαδιτικα μπορουσε για ολη αυτην την παρεξηγηση..