μεταφυσικο

ενας φιλος συγγραφεας μου αφηγηθηκε χθες μια πολυ παραξενη κ σκοτεινη μεταφυσικη ιστορια, με νεκρους, φαντασματα κ τετοια, την οποια ομως ορκιζεται πως βιωσε σταληθεια. τη μεταφερω εδω με πασα επιφυλαξη κ με δικα μου λογια:

σαββατο βραδυ ο φιλος βγαινει μονος του μια βολτα. παει, καθεται σε ενα μπαρ κ παραγγελνει το ποτο του. δεν προλαβαινει, ομως, να κατεβασει την πρωτη γουλια, οταν ακουει απο το διπλανο σκαμπω μια φωνη να λεει: "το ποτο του κυριου συγγραφεα κερασμενο απο μενα." γυριζει κ βλεπει εναν αγνωστο να του χαμογελαει. ο αγνωστος, πολυ ευγενικα, απολογειται οτι δεν σκοπευει να του χαλασει την ησυχια του κ οτι θελησε μονο να τον κερασει ενα ποτο για να τον ευχαριστησει. "να με ευχαριστησετε για ποιο πραγμα;" ρωταει ο φιλος. "μα, για την τελευταια ιστορια σας", του απανταει ο αλλος. "ηταν ο,τι πιο συναρπαστικο εχω διαβασει τα τελευταια χρονια." ο συγγραφεας δεν θυμαται να εχει γραψει τιποτα που να μπορουσε να χαρακτηριστει ως συναρπαστικο τελευταια, οποτε ζηταει να μαθει σε ποια ακριβως ιστορια αναφερεται. "αυτην με το φαντασμα του ιπποτη", του απανταει ο θαυμαστης του. ο φιλος δεν γραφει ιστοριες με ιπποτες, ποσο μαλλον με φαντασματα ιπποτων, οποτε καταλαβαινει πως εχει γινει παρεξηγηση κ πως τον εχουν περασει για αλλον. ωστοσο, εν μερει επειδη δεν θελει να απογοητευσει τον αγνωστο εν μερει επειδη δεν του τυχαινει κ πολυ συχνα να τον αναγνωριζουνε στα μπαρ κ να τον κερνανε, δεν αποκαλυπτει την αληθεια κ συνεχιζει να απολαμβανει το ποτο κ τον θαυμασμο, χωρις να ντρεπεται που δεν τα αξιζει. "κ τι σας αρεσε πιο πολυ στην ιστορια μου;" ρωταει απο περιεργεια. ο αγνωστος αρχιζει να απαντα κ απο τον ενθουσιασμο του παρασυρεται κ αφηγειται απο μνημης σχεδον ολοκληρη την ιστορια. ο φιλος την ακουει κ του αρεσει. δεν εχει καμια σχεση με αυτα που γραφει ο ιδιος, αλλα πρεπει να το ομολογησει πως ειναι οντως συναρπαστικη κ εξαιρετικα πρωτοτυπη. θελει να μαθει ποιος ειναι ο πραγματικος της δημιουργος κ προσπαθει να το πληροφορηθει με πλαγιο τροπο, ρωτωντας: "αληθεια, σε ποια εκδοση τη διαβασατε;" "α, δεν ηξερα πως την εχετε εκδωσει", του απαντα ο ιδανικος αναγνωστης, "εγω στο ιντερνετ τη βρηκα κ τη διαβασα." ο φιλος κανει κ αλλες προσπαθειες να μαθει περισσοτερα, αλλα δεν τα καταφερνει.
λιγο μετα φτανει η συνοδος του αγνωστου θαυμαστη, μια πολυ ομορφη κ εντυπωσιακη γυναικα. ο αγνωστος, ενθουσιασμενος ακομα, της συστηνει το κατα λαθος ινδαλμα του, λεγοντας: "μαρια, ο κυριος ειναι ο συγγραφεας της ιστοριας που μου εστειλες τις προαλλες να διαβασω. θυμασαι; εκεινη με τον φανταστικο ιπποτη." ο συγγραφεας, χαρουμενος που βλεπει τους θαυμαστες του να διπλασιαζονται, απλωνει το χερι του για χειραψια. το χερι μενει, ομως, μετεωρο, καθως η δυσπιστη μαρια τον σαρωνει με το βλεμμα της απο πανω μεχρι κατω, ωσπου του δινει το χερι της τελικα κ αποφαινεται: "χαρηκα πολυ, κυριε καλβινο. για πεθαμενος εδω κ τριαντα χρονια, μια χαρα κρατιεστε."

απο τη μια γεφυρα η αλλη

πηγα χθες παρεα με εναν φιλο μια βολτα ως στον κισσαβο. στην επιστροφη μεσω αγιας ο δρομος μας περνουσε διπλα απο ενα πολυ ομορφο πετρινο τοξωτο γεφυρι. το ειδαμε κ σταματησαμε να το φωτογραφισουμε. οπως εμαθα μετα, το γεφυρι αυτο οι ντοπιοι το λενε "το ευεργετημα" κ το εχτισε ενας κερκυραιος γιατρος στα μεσα του προπροηγουμενου αιωνα. η ιστορια τοσο του γεφυριου οσο κ του γεφυροποιου ειναι πολυ ρομαντικη κ εμπνευστικη. εμενα, ωστοσο, κατα τη διαρκεια της συντομης στασης μας εκει μια αλλη σκεψη με απασχολησε. καποια στιγμη, λοιπον, ενω κρατουσα τη φωτογραφικη μου μηχανη κ το σημαδευα, συνειδητοποιησα οτι για να φωτογραφισω το πετρινο γεφυρι πατουσα πανω σε μια αλλη γεφυρα πολυ νεοτερη του κ τσιμεντενια φυσικα. σκεφτηκα πως οσοι αιωνες κ να περασουν δεν θα βρεθει κανενας σαν κ εμενα, περιεργος περαστικος, να διακοψει την πορεια του για να χαζεψει αυτην την τσιμεντενια γεφυρα. κανεις στο μελλον δεν θα νοιαστει να μαθει το ονομα του ανθρωπου που την εχτισε. κανενας θρυλος δεν προκειται να συνοδευσει την μαλλον ανιαρη της ιστορια. η τσιμεντενια γεφυρα υπαρχει εκει μοναχα για να κανει τη δουλεια της, να αντεχει το βαρος των αυτοκινητων που τη διασχιζουνε κ να μην πλημμυριζει καθε φορα που φουσκωνουν τα νερα του χειμαρρου απο κατω. βεβαια, μετα απο αιωνες μπορει να μην υπαρχει ουτε χειμαρρος ουτε κισσαβος, μπορει ουτε καν πλανητης ή εστω ανθρωποι να κανουν βολτες πανω του. μεχρι τοτε, ομως, ολοι εμεις οι περαστικοι θα πρεπει να συνεχισουμε να κανουμε τη δουλεια μας, αφηνοντας την στους επομενους περαστικους αλλοτε ως ενα πετρινο σπουδαιο ευεργετημα κ αλλοτε ως μια τσιμεντενια ανιαρη, μα παντως αποτελεσματικη, ανωνυμη ιστορια

διαγαλαξιακο

καθομαι σε μια καφετερια στον πεζοδρομο. στο διπλανο τραπεζι δυο κοπελες, οριακα ενηλικες, συζητουν. δεν θελω να γινομαι αδιακριτος, αλλα μιλανε τοσο δυνατα που ειναι αδυνατο να το αποφυγω. εχουνε βγει για να τα πουνε κ να δωσει η μια στην αλλη εξηγησεις που, απο ολους τους αντρες της πολης, αυτη πηγε κ τα εφτιαξε με τον πρωην της κολλητης της. "ρε συ, δεν ηξερα οτι τον σκεφτεσαι ακομα", η μια απολογειται, "..εσυ αλλα μου ελεγες." "δεν τον σκεφτομαι", λεει ψεμματα η αλλη, "αλλωστε, εχουμε μια ολοκληρη βδομαδα που χωρισαμε." "ρε φιλη", παιρνει το ρημπαουντ η πρωτη, "δεν θελω να μαλωσουμε για τον μαλακα.. τοσα χρονια, γαμωτο, γνωριζομαστε." φοβαμαι πως εχουμε τοσο διαφορετικη αντιληψη του χρονου, που θα χρειαζομουν οπωσδηποτε εναν καλο διαγαλαξιακο μεταφραστη, εαν για καποιο λογο επρεπε να συνεννοηθω μαζι τους. λιγο μετα χτυπαει ενα τηλεφωνο στο διπλανο τραπεζι. "αυτος ειναι", λεει η μια. "απαντα του", της λεει η αλλη. "οχι, απαντα του εσυ", η μια επιμενει. "οχι, εσυ!", "οχι, εσυ!".. το τηλεφωνο συνεχιζει να χτυπα. κ ενω ο πρωην/νυν των κοριτσιων εξαφανιζεται σιγα-σιγα μεσα σε μια αναμνησιακη σκουληκοτρυπα, εγω εχω αρχισει πια να νοσταλγω σταληθεια τον πλανητη μου

single line spacing

οι κατοσταρες

επρεπε να φτασει 25 ιουνιου για να κανω το πρωτο μου μπανιο στη θαλασσα για φετος. αλλες χρονιες ξεκινουσα τα μπανια απο νωρις τον μαϊο, ακομα κ τον απριλιο καμια φορα, κ τα μετρουσα παντα προσεχτικα, σχολαστικα, βαζοντας ως στοχο να φτασω τα 100, πραγμα που μονο μια φορα, μες στην ενηλικη ζωη μου, το καταφερα.
πριν λιγες μερες, κουβεντιαζοντας με καποιον φιλο, που μολις ειχε γυρισει απο τη θαλασσα, του ελεγα οτι στεναχωριεμαι που οι παραθεριστικοι μου στοχοι, οσο περνουν τα χρονια, γινονται ολοενα κ πιο ταπεινοι κ παντα καπου εκει, στα μισα του ιουλιου, μοιραια εγκαταλειπονται. αυτος, για να με παρηγορησει ή για να με κανει να αισθανθω ακομα πιο ασχημα -ακομα δεν εχω καταλαβει- μου ειπε οτι φταιει που ενω μεγαλωνω, δεν αναπροσαρμοζω τους στοχους μου σε κατι λιγοτερο παιδικο απο αυτο των 100 μπανιων. του ζητησα εξηγησεις κ τοτε μου απαντησε οτι αυτος, για παραδειγμα, ειχε βαλει ως στοχο το καλοκαιρι του '15 να κανει μπανιο σε ολες τις παραλιες του πηλιου κ αφου τα καταφερε σχεδον, εβαλε νεο στοχο το '16, να κανει τα μπανια της αλφαβητου, να κολυμπησει δηλαδη σε 24 παραλιες που το ονομα της καθεμιας να αρχιζει κ απο αλλο γραμμα, αρχιζοντας απο την αφησσο του παγασητικου κ τερματιζοντας στους ωρεους της ευβοιας. κ αφου το πετυχε κ αυτο εβαλε για το '17 εναν καινουριο στοχο, ακομα πιο φιλοδοξο, να κανει, λεει, μια βουτια σε ολους τους νομους της χωρας. "τι λες, ρε παλαβε;" υπηρξε η πρωτη μου, συγκρατημενη σχετικα, αντιδραση, "πώς θα το κανεις αυτο; πρωτον, θα πρεπει να ταξιδευεις σχεδον ολο το καλοκαιρι κ δευτερον κ σημαντικοτερο, κ συγγνωμη αμα σου το χαλαω, υπαρχουν, ξερεις, κ νομοι περικλειστοι, που δεν τους βρεχει η θαλασσα." "δεν νομιζω", μου απαντησε ο μαλλον τσακωμενος με τη γεωγραφια φιλος, χωρις να διευκρινιζει σε ποια απο τις δυο ενστασεις μου αναφερεται. κ ενω τον αφησα να ετοιμαζεται για το επομενο του μπανιο σε καποια παραλια της ευρυτανιας, γυρισα σπιτι μου σταληθεια πολυ προβληματισμενος.
μηπως ο φιλος ειχε δικιο τελικα; μηπως οι στοχος των 100 βουτιων ειναι πραγματι παιδικος κ πρεπει να αναζητησω καποιον αλλον πιο υπερβολικο κ ως εκ τουτου πιο ενηλικο; παραδοσιακα η περιοδος των μεγαλων στοχων -τοσο για μενα οσο, νομιζω, κ για τους περισσοτερους- ειναι αυτη του σεπτεμβριου. τοτε που δεσμευομαστε απεναντι στον εαυτο μας πως τον χειμωνα που ερχεται θα αναζητησουμε μια καλυτερη δουλεια, θα τακτοποιησουμε τις εκκρεμοτητες μας, θα κοψουμε τις κακες, τις ανθυγειινες συνηθειες, θα μαζευτουμε, θα σοβαρευτουμε κ θα κανουμε επιτελους ολα αυτα τα οποια τοσα χρονια συνεχεια αναβαλλουμε. μηπως οσο περνουν τα χρονια κ οσο οι στοχοι του φθινοπωρου γινονται ολο κ πιο αγχωτικοι κ επειγοντες, πρεπει κ οι στοχοι του καλοκαιριου να ξεφευγουν απο το αυστηρα ρεαλιστικο πλαισιο των συμβασεων της θνητης ζωης κ του πεπερασμενου κοσμου; θελω να πω, αν εισαι 16 χρονων κ δεν καταφερεις να κανεις 100 μπανια μεσα σε ενα καλοκαιρι, δεν πειραζει, θα ξαναπροσπαθησεις του χρονου που θα εισαι 17 ή του παραχρονου που μολις θα ενηλικιωνεσαι. αν εχεις ομως περασει τα 40 κ δεν βαλεις στοχο να ανεβεις μεσα σε ενα καλοκαιρι σε 100 βουνα ή δεν διασχισεις 100 ποταμια ή εστω δεν ταξιδεψεις σε 100 πλανητες, ξερωγω, ποσες ευκαιριες θα εχεις στο μελλον για να ξαναδοκιμασεις; τι σημασια εχει αν οι στοχοι αυτοι ειναι ανεφικτοι; στο κατω-κατω, αν το καλοσκεφτεις, ολα, ακομα κ αυτα τα 100 μπανια για τους περισσοτερους, ανεφικτα ειναι. ολα ειναι ανεφικτα μα οχι κ τοσο ματαια.
το μονο ματαιο ειναι να ειναι ακομα ιουνιος κ εσυ να λες: "του χρονου, δεν πειραζει.." κ ομως, πειραζει.