optimum

καρχαριες

στον βολο, τους τελευταιους μηνες, βλεπω συχνα στον δρομο μια γυναικα να οδηγα ποδηλατο φορωντας στο κεφαλι της κρανος μοτοσυκλετας. τοσον καιρο δεν ειχα αποφασισει αν το κανει για λογους ασφαλειας ή εχει καποιο αλλο θεμα, πιο σοβαρο, εκει μες στο κεφαλι της. σημερα τη συναντησα την ωρα που εδενε καπου το ποδηλατο της. ενω περνουσα απο διπλα, ακουσα να μου λεει: "κυριε.. συγγνωμη.. να σας πω.. να προσεχετε εκει που κολυμπατε.. υπαρχουν καρχαριες." της ειπα ευχαριστω κ εφυγα αφηνοντας την να παλευει με την κλειδαρια του ποδηλατου της, η οποια ηταν λιγο μεγαλυτερη απο το ιδιο το ποδηλατο. σκεφτομαι οτι, αν ημουνα μικροτερος, θα γελουσα με την ολη φαση, θα εσπευδα να τη διηγηθω στους φιλους μου για να γελασουνε κ εκεινοι κ την επομενη φορα, που θα τη συναντουσα ξανα στον δρομο μου, ισως κ να την προκαλουσα να μου ξαναπει καμια τετοια παλαβομαρα. ομως, αντι για αυτο, σημερα τη λυπηθηκα. οπως λυπηθηκα που δεν μπορω ή που δεν μου επιτρεπω να γελαω πια με τετοιες ιστοριες. λυπηθηκα που τη λυπηθηκα κ αυτην κ ολους τους καρχαριες που καποτε κολυμπαγαν ανεμελα μες στο δικο μου το κεφαλι

ερχεται φευγει

ο ιπποτης της νυχτας ερχεται. νεαρος τσιγγανος, πλανοδιος ανθοπωλης, διασχιζει τον πεζοδρομο σπρωχνοντας το καροτσι με το εμπορευμα του κ φωναζοντας: "ο ιπποτης της νυχτας, ο ιπποτης της νυχτας.." οχι κ τοσο νεαρη γυναικα διασταυρωνεται μαζι του κ κοντοστεκεται κοιταζοντας τα ανθη στο καροτσι. "ο ιπποτης της νυχτας, κυρια μου", της ξαναλεει ο τσιγγανος. "πουντος;" "το λουλουδι, κυρια μου.. οριστε.. μοσχοβολαει." "ετσι λεγεται; ιπποτης της νυχτας; αληθεια;" ρωταει αυτη εντυπωσιασμενη. "ναι, κυρια μου. οριστε.. δεκα ευρω μονο το γλαστρακι", σπευδει αυτος για να μην χασει την πελατισσα. "τι να το κανω το γλαστρακι; εγω τον ιπποτη τον θελω αναρριχητικο, να καβαλαει μπαλκονια", του απαντα, σφιγγει στην αγκαλια την τσαντα της κ απομακρυνεται. ο ιπποτης της νυχτας φευγει

tractatus

πορτες

πηγα σε ενα περιπτερο να παρω καπνο κ κατι να πιω κ ο περιπτερας μαζι με τα ρεστα μού εδωσε κ ενα φυλλαδιο για ντελιβερυ. "αλλη φορα", μου ειπε, "αμα βαριεσαι να βγεις, σου τα φερνουμε εμεις στην πορτα σου." δεν το ηξερα οτι παρεχουν κ τα περιπτερα τετοιες υπηρεσιες. εντυπωσιαστηκα. μετα φανταστηκα μια πολη, οπου μετα τις 10 δεν κυκλοφορει στους δρομους κανεις, εκτος απο τους ντελιβεραδες, κ τρομαξα λιγακι. πιο μετα το ξανασκεφτηκα, πως ετσι οπως παει το πραγμα, ολοι στο τελος θα παρεχουμε τετοιες υπηρεσιες, οποτε ολα καλα.. μαζι με την αγορα θα αυτορρυθμιστουν κ οι νυχτες μας. τελος, ασχετο.. αλλα θυμηθηκα που ειχα δει, πριν απο χρονια, στην αθηνα εναν παλαβο να περπαταει στον δρομο κουβαλωντας στα χερια του μια πορτα. πανω στην πορτα ειχε γραμμενο κατι που εμοιαζε με ποιημα. δεν αντεξα.. τον ρωτησα. "ο,τι της ριχνω κατω απο την πορτα της δεν πιανει. σκεφτηκα οτι ισως φταιει η πορτα κ παω να της την αλλαξω", μου απαντησε.