Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

φευγεις;

παω στο αμαξι να παρω κατι που εχω ξεχασει. ανοιγω το πορτμπαγκαζ κ ψαχνω να το βρω. σταματαει διπλα μου με αλαρμ αλλο αμαξι. "συγγνωμη, φευγετε;" "οχι, δυστυχως". συνεχιζω να ψαχουλευω. σηκωνω κατι κουτες, τις ακουμπαω στο πεζοδρομιο κ κοιταζω απο κατω. τιποτα. δευτερο αυτοκινητο με αλαρμ στο πλαϊ μου. "συγγνωμη, φιλε.. φευγεις;" "οχι, οχι.. κατι ψαχνω." συνεχιζω την αναζητηση. βρισκω εναν σακο. τον ανοιγω. μαγιο, πετσετα θαλασσης, μισοδιαβασμενο βιβλιο. θυμαμαι πως το καλοκαιρι φετος τελειωσε λιγο αποτομα. ενας τριτος οδηγος σταματαει διπλα μου κ με ρωταει: "φευγετε;" "ενταξει, με πεισατε", του απαντω, "φευγω"

Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017

οι εκδρομεις

καθε φορα που εχω πολυ πρωινο ξυπνημα, αγχωνομαι τοσο στην προσπαθεια μου να με πεισω να πεσω απο νωρις για υπνο κ προκαλω στον εαυτο μου τετοια υπερδιεγερση, που οχι μοναχα δεν μπορω να κοιμηθω στην ωρα μου, αλλα αγχωνομαι ακομα περισσοτερο, μηπως, υστερα απο την ολονυχτια παλη με τα σεντονια, με παρει ο υπνος τελικα τα ξημερωματα κ δεν ακουσω καν το ξυπνητηρι. ετσι, καθε φορα που εχω πολυ πρωινο ξυπνημα -για αγρια χαραματα μιλαμε τωρα- το πιο πιθανο ειναι να μεινω αγρυπνος ως το πρωι κ αρα να σερνομαι μετα ολη τη μερα.
για να καταπολεμησω αυτο το -πιο σοβαρο απο οσο ακουγεται- προβληματακι, μου εχουν προτεινει κατα καιρους διαφορα τεχνασματα.
ενα απο αυτα ειναι των "τεχνητων χασμουρητων", που μου το ειχε εισηγηθει ενας παλιος συγκατοικος. εκεινος, οταν επρεπε να σηκωθει πολυ νωρις, αρχιζε, απο το απογευμα σχεδον της προηγουμενης μερας, να μπαινει σε μια διαδικασια αυθυποβολης, παριστανοντας τον νυσταγμενο, κ σκουντουφλωντας με τον πιο γελοιο τροπο μεσα στις παντοφλες του, εκανε στα ψεματα πως χασμουριεται πιστευοντας πως ετσι θα προκαλεσει εγκαιρως στον εαυτο του νυστα - ελεγε, μαλιστα, οτι το ιδιο κολπο πιανει κ στο ξεβουλωμα των αυτιων μετα την προσγειωση.
ενα αλλο κολπο, αρκετα πιο ανθυγιεινο, ειναι αυτο της "προγραμματισμενης μεθης", το οποιο εφαρμοζε πιστα ενας παλιος συμφοιτητης πριν απο καθε πρωινη εξεταση μαθηματος. επινε τα κερατα του αποβραδυς, μεχρι που ξεραινοτανε στον υπνο με το μπουκαλι αγκαλια κ το πρωι τον ξυπνουσε, παντα, οπως ισχυριζοταν, την καταλληλη στιγμη, η διψα του. οι προφανεις παρενεργειες, βεβαια, της αφυδατωσης τον συνοδευαν σε ολοκληρη την εξεταστικη περιοδο, κ τα δεκαξι χρονια που του πηρε συνολικα μεχρι να αποφοιτησει.
το καλυτερο, παντως, σχετικο τεχνασμα, που εχω μεχρι στιγμης ακουσει, ειναι αυτο της "φανταστικης εκδρομης". ενας επισης παλιος φιλος ειχε διαπιστωσει απο μικρος οτι ενω δυσκολευοταν αφανταστα να αφησει το κρεβατι του για να παει στο σχολειο, οποτε επροκειτο να πανε ημερησια εκδρομη, κοιμοταν σαν πουλακι κ το πρωι σηκωνοταν μονος του αξημερωτα, πολυ πριν τους γονεις τους. ετσι ακομα κ τωρα, σαραντα κ χρονων ανθρωπος, καθε φορα που πρεπει να ξυπνησει πολυ νωρις, ξαπλωνει στο κρεβατι κ αποκοιμιεται μονολογωντας το ιδιο παντα μυστικιστικο νανουρισμα: "αυριο θα παμε εκδρομη, αυριο θα παμε εκδρομη.."
κ τελος παντων, τοσο ωραια μερα σημερα, αληθεια τι κανουμε εδω; γιατι δεν παει καποιος, επιτελους, ως το γραφειο των καθηγητων για να ζητησει ημερησια;

Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2017

αϊνσταϊν

ενας φιλος αποφασισε να κοψει το τσιγαρο, επειδη εμφανιστηκε στον υπνο του ο νεκρος παππους του κ του αποκαλυψε τις βλαβερες συνεπειες του καπνισματος. αυτο πριν απο κατι μηνες. σημερα ειδα τυχαια καπου τον φιλο να πινει καφε κ να καπνιζει οπως κ πριν. τον ρωτησα αν τον επισκεφτηκε παλι στο ονειρο του ο παππους κ τον συμβουλεψε να το ξαναρχισει.
"οχι ακριβως", μου απαντησε. "αλλα ειδα ενα αλλο ονειρο: ειχαμε, λεει, οικογενειακο τραπεζι κ ηρθε καποια στιγμη κ ο παππους με ενα τσιγαρο στο χερι κ μου ζητησε φωτια. εγω σκεφτηκα, μεσα στο ονειρο, οτι το εκανε για να με δοκιμασει κ του απαντησα οτι το εχω κοψει. μετα αρχισε να ρωταει τους υπολοιπους: τον πατερα μου, τη μανα μου, τα αδερφια μου, τον αϊνσταϊν.." "τον ποιον;" τον διεκοψα αποτομα. "τον αϊνσταϊν, μωρε.. τον επιστημονα." "κ τι δουλεια ειχε, ρε, ο αϊνσταϊν στο οικογενειακο τραπεζι σας; σοϊ σας ειναι;" "ελα, ρε συ.. ονειρο ηταν, να πουμε.. δεν εχει λογικη εξηγηση." "καλα, με συγχωρεις.. συνεχισε", του ειπα. "που λες.. κανεις δεν ειχε φωτια. κ γυρνουσε ο καημενος ο παππουλης μου κ τους παρακαλουσε να του αναψουν το τσιγαρο του. αλλα τιποτα.. ολοι ηταν σκυμμενοι πανω απο τα πιατα τους κ δεν του διναν σημασια. εγω, τοτε, το ξανασκεφτηκα, εκει μεσα στο ονειρο, κ ειπα οτι σιγουρα ο παππους το κανει αυτο για να μας δοκιμασει ολους. αλλα δεν μπορουσα να καταλαβω τι ακριβως δοκιμασια ηταν αυτη; τι ηθελε ο παππους να δει; εαν καπνιζουμε ή μηπως εαν ακομα τον σκεφτομαστε κ αν τον αγαπαμε. κ ετσι αρχισα να αγχωνομαι. κ απο το πολυ το αγχος στο τελος ξυπνησα, που λες, σηκωθηκα, εψαξα, βρηκα καπου ενα πακετο που ειχα παρατημενο, εβγαλα ενα τσιγαρο απο μεσα κ το αναψα. ε.. κ ετσι αρχισα παλι να καπνιζω.." "κ ο παππους;" τον ρωτησα με γνησιο πια ενδιαφερον. "ο παππους στο τελος βαρεθηκε, πηρε τον αϊνσταϊν κ βγηκαν στην αυλη να παιξουν ταβλι."
κανονικα, στο σημειο αυτο, επρεπε μαλλον να ρωτησω ποιος κερδισε στην τιτανομαχια αϊνσταϊν-παππους, αλλα αντι για αυτο ειπα: "ποια αυλη, ρε; αφου σε πολυκατοικια μενετε κ εσυ κ οι γονεις σου." "ε, δεν ξερω", μου απαντησε ο φιλος, "μπορει να τρωγαμε στο σπιτι του αϊνσταϊν. μας το χρωστουσε, αλλωστε. σε ολα τα οικογενειακα τραπεζια που βλεπω μια ζωη στον υπνο μου παντα αυτος μας κουβαλιεται.."